بهانه دیگر: کسانى که به زیارت قبور بزرگان مى روند از قبور آنان تبرّک مى جویند و گاه قبر یا ضریح را مى بوسند و این بوى شرک مى دهد، و به همین جهت زائران خانه خدا دیده اند که مأموران غلاظ و شداد، در کنار قبر مطهّر پیامبر(صلى الله علیه وآله) از هر طرف ایستاده اند و مردم را از نزدیک شدن به شبکه ها و پنجره هاى مشرف بر قبر مطهّر مانع مى شوند، و گاه این مطلب را به «ابن تیمیّه» و «محمّد بن عبدالوهّاب» نسبت مى دهند.
به یقین اگر این دو نفر که بنیانگزار مکتب وهّابیّت هستند در زمان پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) بودند و با چشم خود مى دیدند که در جریان صلح حدیبیّه یا فتح مکّه هنگامى که آن حضرت مشغول وضو گرفتن بود، اصحاب و یاران بر یکدیگر سبقت مى گرفتند که آب وضوى او را بربایند و قطره اى از آن بر زمین نیفتد(1)، اگر به زبان بر آن حضرت خرده نمى گرفتند، در دل ایراد مى کردند و مى گفتند: این در شأن پیامبر(صلى الله علیه وآله) و یاران او نیست و این کار بوى شرک مى دهد!
و یا اگر بعد از رحلت رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در مدینه بودند و با چشم خود مى دیدند که ابوایّوب انصارى، نخستین میزبان آن حضرت، صورت بر روى قبر آن حضرت گذارده و تبرّک مى جوید(2) و یا بلال مؤذّن پیامبر(صلى الله علیه وآله) در کنار قبر آن حضرت نشسته و گریه سر داده و صورت بر آن قبر مى مالد،(3) وهّابى ها یقه بلال و ابوایّوب را گرفته و آنها را به کنارى پرتاب مى کردند که این کار شرک است، همان کارى که الآن پیروان این مکتب با زائران قبر رسول خدا مى کنند.
در حالى که تبرّک جستن، کمترین ارتباطى به پرستش ندارد، بلکه مفهومش نوعى احترام توأم با ادب است، به این امید که خدایى که رسول(صلى الله علیه وآله) را فرستاده به خاطر این احترام، برکاتش را بر زیارت کننده نازل گرداند.

1. این مسأله در طول زندگى پیامبر(صلى الله علیه وآله) بارها اتّفاق افتاد (رجوع شود به صحیح مسلم، جلد 4، صفحه 1943، و کنزالعمّال، جلد 16، صفحه 249).
2. مستدرک الصحیحین، جلد 4، صفحه 560.
3. تاریخ ابن عساکر، جلد 7، صفحه 137.