قرآن در میان چنین جمعیتى پیدا شد که علاوه بر داشتن یک زبان عالى و پر مایه، در آن عصر به اوج ترقى ادبى خود رسیده بودند. ولى با اینهمه قرآن (قطع نظر از مزایاى دیگر که در آینده مورد بحث قرار خواهد گرفت) فصل نوینى در ادبیات عرب گشود، و آنچنان شور و انقلاب دامنه دارى در پهنه زبان عرب بوجود آورد که قابل مقایسه با تأثیر و نفوذ هیچیک از آثار زنده ادبى آن روز و «اشعار عکاظ» و «معلقات سبع» نبود، شعرا و سخن سرایان عرب در آغاز به فکر مبارزه افتادند، ولى خیلى زود متوجه شدند که جاذبه و نفوذ و قدرت کشش قرآن بیش از آنست که بتوان با آن برابرى کرد. لذا عقب نشینى کردند.
***