پیامبران پیشین همیشه همراه معجزات خود بودند و براى اثبات اعجاز آنها مخالفان را دعوت به مقابله بمثل مى کردند، در حقیقت معجزات آنها خود زبان نداشت، و گفتار ایشان، آنرا تکمیل مى نمود.
ولى قرآن یک معجزه گویاست، نیاز به معرّفى دیگرى ندارد، خودش بسوى خود دعوت مى کند مخالفان را به مبارزه مى خواند، محکوم مى سازد، و از میدان مبارزه، پیروز بیرون مى آید لذا پس از وفات پیامبر اسلام (ص) همچون زمان حیات او به دعوت خود ادامه مى دهد.