در کتاب «بیان عربى» صفحه 26 میگوید:

و لتنقرن الصبایا على سریر او عرش او کرسى فان ذلک لم یحسب من عمرهم! و لتأذنن لهم بما یفرحون، و لتعلمن «خط الشکسته»! فان ذلک ما یحبه اللّه

یعنى: «دختران خود را حتماً باید روى تخت و کرسى جاى دهید، زیرا روى تخت و کرسى نشستن از عمر آنها حساب نمى شود!، و به آنها اجازه بدهید هر نوع مى خواهند تفریح کنند! و خط شکسته را حتماً یاد بگیرند زیرا خدا خط شکست را دوست مى دارد»!

همانطور که ملاحظه میکنید نخست دستور مؤکدى براى نشانیدن دختران بر تخت و کرسى صادر نموده (معلوم نیست مردم بى بضاعتى که دختران متعدد دارند و اینهمه تخت و کرسى در خانه ندارند تکلیفشان در برابر این دستور چیست؟)

سپس تصریح مى کند که این عمل بقدرى مهم و با فضیلت است که ساعاتى را که روى تخت و کرسى مى نشینند جزو عمر آنها حساب نمى شود!.

بعد اجازه هر نوع تفریح به آنها مى دهد، سپس شاهکار اصلى خود را درباره یاد گرفتن «خط شکسته» بکار مى زند و تأکید مى کند که خدا علاقه مخصوصى به خط شکسته دارد (معلوم مى شود خداوند با خطاطان قدیم، هم سلیقه است و از این خطوط کج و معوج لذت مى برد و طبعاً با خطوط راست و درست و خواناى چاپى امروز و آنچه با دست یا ماشین تحریر مى نویسند چندان میانه اى ندارد!).

البته توجه دارید «شکسته» که از الفاظ فارسى خالص است و در متن این عبارت عربى غلیظ، خود را «جا» زده است، اما به چه مجوز قانونى؟ معلوم نیست، اگر به جاى آن لااقل «المکسر» میگفت چه ضررى داشت؟ نمیدانیم!

از این گذشته «صبایا» جمع «صبیه» و مؤنث است (زیرا جمع «صبى» صبیان است) با این حال معلوم نیست چرا ضمیر «لهم» و «عمرهم» و «یفرحون» همه مذکر آورده شده است؟!

و انگهى کلمه «الشکسته» با تمام اشکالاتى که دارد به عنوان «صفت» براى «خط» آورده شده و بنابراین باید خط هم «ال» داشته باشد و گفته مى شود «الخط الشکسته» نه «خط الشکسته» (دقت کنید).

اما نکته اصلى مطلب کجاست؟ و چرا باب اینهمه اهمیت به خط شکسته با همان تعبیر فارسیش داده است؟ براى اینکه تنها هنر او خط شکسته بود و نمونه هاى موجود گواهى مى داهد که خط شکسته خوبى داشته، و در آن زمان ها که بازار «خطوط شکسته» رونق داشت مى توانست منشى خوبى باشد، متأسفانه از این هنرش هم استفاده نکرد.

به هر حال با توجه به این نکته، دیگر ایراد نخواهید کرد که چرا پیروان خود را دعوت به یاد گرفتن این خط کرده است.