امام علی(علیه السلام) در بخشی از نامه 47 نهج البلاغه مى فرمايد: (و همواره دشمن [سرسختِ] ظالم و يار و مددكار مظلوم باشيد)؛ «وَ كُونَا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً». اين توصيه در واقع تأكيدى است بر طرفدارى از حق. چه حقى از اين بالاتر كه انسان مظلوم را در برابر ظالم يارى دهد تا مظلوم به حقش برسد و ظالم از ظلمش دست بر دارد و جالب اينكه ظالم و مظلوم در اين دو جمله، مطلق است و تنها مسلمانان را شامل نمى شود و به اين ترتيب هر مظلومى در جهان بايد زير چتر حمايت مسلمانان قرار گيرد و از ظلم هر ظالم و ستمگرى بايد پيشگيرى شود و اگر مدعيان حقوق بشر تنها به اين دو دستور عمل مى كردند به راستى دنيا گلستان بود. اين در حالى است كه مى بينيم آنها هرجا منافع نامشروعشان اقتضا كند در كنار ظالم مى ايستند و بر ضد مظلوم مى جنگند، هرچند در شعارها مدعى حمايت از مظلوم اند.
در حديثى از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه و آله و سلم) مى خوانيم: «مَنْ أَصْبَحَ لاَيَهُمُّ بِظُلْمِ أَحَد غَفَرَ اللهُ مَا اجْتَرَمَ»(1)؛ (كسى كه صبح كند در حالى كه نخواهد به احدى ظلم و ستم كند خدا همه گناهان او را مى بخشد). در واقع اكثر گناهان را مى توان نوعى از انواع ظلم شمرد و كسى كه ظلم را در تمام اشكالش ترك كند از گناهان رهايى مى يابد. در حديث دیگری از رسول خدا(صلى الله عليه و آله و سلم) مى خوانيم: «وَ مَنْ أَخَذَ لِلْمَظْلُومِ مِنَ الظَّالِمِ كَانَ مَعِي فِي الْجَنَّةِ مُصَاحِبا»(2)؛ (كسى كه حق مظلوم را از ظالم بستاند در بهشت با من همنشين خواهد بود).
در حديثى از امام امير المؤمنين(عليه السلام) در غررالحكم مى خوانيم: «أحْسَنُ العَدْلِ نُصْرَةُ المَظْلُومِ»(3)؛ (برترين عدالت يارى مظلومان است). حتى امام زين العابدين(عليه السلام) در دعاى 38 صحيفه سجاديه به پيشگاه خداوند (به عنوان يك سرمشق عمومى) عرضه مى دارد: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَعْتَذِرُ إِلَيْكَ مِنْ مَظْلُوم ظُلِمَ بِحَضْرَتِي فَلَمْ أَنْصُرْه»؛ (خداوندا من پوزش مى طلبم درباره مظلومى كه در حضور من مورد ستم قرار گرفت و من ياريش نكردم).(4)