بانك هاى رباخوار پشتوانه اى هستند براى تقويت فرهنگ مصرفى از طريق ايجاد قدرت خريد كاذب، و استثمار و بهره كشى هر چه بيشتر و خطرناكتر؛ اما در يك شكل ظاهراً مردمى!
توضيح اينكه: نظام سرمايه دارى غربى كه نمى تواند هرگز به توليد موادّ مورد نياز قناعت كند، و قسمت عمده فعّاليّت و درآمدش از طريق توليد محصولات غير ضرورى و تجمّلى و لوكس مى باشد. بايد همزمان با اين توليد سرسام آور بازارهاى مصرف خود را نيز رونق بخشد.
از يك سو با تبليغات گسترده چنان صحنه سازى مى كند كه توده هاى مردم باور كنند كه اين فرآورده ها همه جزء ضروريّات زندگى است، و حدّاقل نشانه تمدّن و شخصيّت است و دليل بر برازندگى و افتخار! و از سوى ديگر پول لازم براى خريد اين فرآورده ها را از طريق وام هاى نزولى در اختيار مصرف كنندگان مى گذارد، آنها هم شايد كلّى خوشحال مى شوند كه چنين امكاناتى در اختيارشان گذارده شده است.
امّا نتيجه آن پر كردن خانه ها از يك مشت فرآورده هاى ماشينى گران قيمت و غالباً غير ضرورى است و سپس يك عمر زندگى اقساطى! به طورى كه سر ماه هر چه به دست مى آورد بايد قسط بپردازد! و آخرين رقم درآمدهاى خود را به نزول خواران مفت خوار كه در شكل تازه اى به نام بانك هاى تعاونى و ... ظهور كرده اند بپردازد.(1)