یکى از موانع اجتهاد، و به تعبیر دیگر از جمله موانع معرفت و شناخت، آلوده بودن خود انسان، یا جامعه اى که در آن زندگى مى کند، به چیزى است که مى خواهد درباره آن تحقیق نماید. هرگاه شخصى مثلا تاجرِ کالاهاى آمریکایى و اسرائیلى باشد، یا این گونه کالاها در جامعه وى رواج زیادى داشته باشد، شناخت ضررهاى آن، و صادر کردن حکم شرعى اش، براى وى کار ساده اى نخواهد بود. همان گونه که اگر کسى آلوده به سیگار باشد، نمى تواند در مورد سیگار مطالعه درستى داشته باشد، یا کسى که در محیط آلوده به دخانیات زندگى مى کند، نمى تواند به راحتى پیرامون آن سخن گفته، و نظریّه دهد.
معروف است هنگامى که علاّمه حلّى(رحمه الله) تصمیم مى گیرد پیرامون «منزوحات بئر»در مورد آن فتوا دهد، ابتدا دستور مى دهد چاه آب آشامیدنى داخل منزلشان را پر نمایند، تا مبادا وجود آن چاه، مانع تصمیم گیرى صحیح او در احکام شرعى این موضوع گردد!
نتیجه این که: به هنگام بحث و تحقیق پیرامون مسأله اى، باید تعلّقات و وابستگى هاى به آن مسأله را از بین برد، یا نادیده گرفت. به همین دلیل، منشأ اشکالات زیادى که در مورد حرمت سیگار خصوصاً، و انواع دخانیات عموماً، مطرح مى شود، آلودگى طیف گسترده اى از جامعه به آن است. و لذا در موارد مشابه که این آلودگى وجود ندارد، یا در مقیاس محدودترى است، گفتگو و مقاومت در مورد آن نیز به همان نسبت کمتر است.
با توجّه به این مقدّمه، ادلّه حرمت سیگار و سایر دخانیات را بررسى مى کنیم:
