در منابع حديثى، اهمّيّت فوق العاده اى به «عفّت» داده شده است كه به بعضى از آنها اشاره مى كنيم:
1. امام اميرالمؤمنين علي(عليه السلام)، عفت را برترين عبادت شمرده است: «اَفْضَلُ الْعِبادَةِ اَلْعِفَافُ»(1) تعبير به عفت در اين جا، ممكن است به معنى وسيع آن استعمال شده و يا ممكن است در مقابل شكم پرستى و شهوت جنسى به كار رفته باشد.
2. امام باقر(عليه السلام) مى فرمايند: «مَا عُبِدَ اللّهُ بِشَىءٍ اَفْضَلُ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْجٍ»(2)؛ (هيچ عبادتى در پيشگاه خداوند، برتر از عفّت در برابر شكم و مسايل جنسى نيست).
3. در روايت ديگرى از آن حضرت ـ كه تفسيرى بر روايت سابق است ـ آمده است كه مردى خدمت امام(عليه السلام) عرض كرد: اعمال و طاعات من ضعيف و روزه ام كم است؛ ولى اميدوارم كه هرگز مال حرامى نخورده ام. امام(عليه السلام) در پاسخ فرمود: «اَىُّ الاِجْتَهَادِ اَفْضَلُ مِنْ عِفَّةِ بِطْنٍ وَ فَرْجٍ»(3)؛ (كدام تلاش در راه اطاعت خدا، برتر از عفّت در مقابل شكم و مسايل جنسى است؟).
4. امام على بن ابيطالب(عليه السلام) در اين رابطه مى فرمايند: «اِذا اَرَادَ اللّهُ بِعَبْدٍ خَيراً اَعَفَّ بَطْنَهُ وَ فَرْجَهُ»(4)؛ (هنگامى كه خداوند خير و خوبى براى بنده اش بخواهد؛ به او توفيق مى دهد كه در برابر شكم و شهوت پرستى عفّت پيدا كند).
5. در حديث ديگرى كه مفضّل از امام صادق(عليه السلام)، در توصيف شيعيان واقعى نقل شده، آن حضرت چنين مى فرمايند: «اِنَّمَا شِيعَةُ جَعْفَرَ مَنْ عَفَّ بَطْنَهُ وَ فَرْجَهُ وَ اِشْتَدَّ جِهَادُهُ وَ عَمِلَهُ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَاِذَا رَأَيْتَ اُولئكَ فَاُولئكَ شِيعَةُ جَعْفر»(5)؛ (پيروان حقيقى جعفر بن محمد(علیه السلام)، كسانى هستند كه در برابر شكم پرستى و بى بند و بارى جنسى، عفت و [در راه بندگى خدا] تلاش و كوشش فراوان دارند؛ به ثواب او اميدوارند و از عقاب او بيمناك [به همين دليل، پيوسته، در راه حق حركت مى كنند. هرگاه كسى را با اين صفات ببينى] آنها پيروان و شيعيان جعفر بن محمد(عليهما السلام) مى باشند).
6. اميرمؤمنان علي(عليه السلام) مى فرمايند: «قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَى قَدْرِ هِمَّتِهِ، وَ صِدْقُهُ عَلى قَدْرِ مُرُوَّتِهِ، وَ شَجَاعَتُهُ عَلَى قَدْرِ اَنَفَتِهِ وَ عِفَّتُهُ عَلَى قَدْرِ غَيْرَتِهِ»(6)؛ (ارزش هر كس به اندازه همّت او و صداقت هر كس به اندازه شخصيت او و شجاعت هر كس به اندازه زهد و بى اعتنايى او به ارزش هاى مادى و عفّت هر كس به اندازه غيرت اوست). بديهى است، افراد غيرتمند راضى نمى شوند كه كسى نگاه آلوده به نواميس آنها كند؛ به همين دليل، نسبت به نواميس ديگران نيز حسّاسند و متعرض آنها نمى شوند.
7. اين بحث را با حديثى از پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) پايان مى دهيم؛ آن حضرت(صلى الله عليه و آله) در اين روايت ضمن بيان اين كه: سه چيز است كه بر امّتم از آنها بيمناكم سوّمين آنها را «شَهْوَةُ الْبَطْنِ وَ الْفَرْجِ»(7)؛ (شكم پرستى و شهوت پرستى جنسى) مى دانند.(8)