همه مورخان و ارباب حدیث نوشته اند که پیامبر(صلى الله علیه وآله) نسبت به دخترش فاطمه(علیها السلام) علاقه عجیبى داشت.
بدیهى است علاقه پیامبر تنها به خاطر رابطه پدرى و فرزندى نبود، هر چند این عاطفه در وجود پیامبر(صلى الله علیه وآله) موج مى زد، اما تعبیرات و سخنانى که آن حضرت به هنگام اظهار علاقه نسبت به دخترش فاطمه(علیها السلام) بیان مى کرد، نشان مى داد که در این جا معیارهاى دیگرى مطرح است.
و:
این محبت از محبت ها جداست *** حبّ محبوب خدا، حبّ خداست
از میان روایات فراوانى که در این زمینه رسیده، کافى است به چند روایت زیر که در کتب معروف شیعه و اهل سنّت آمده، اشاره کنیم:
1ـ «ما کانَ اَحَدٌ مِنَ الرِّجالِ اَحَبُّ اِلى رَسُولِ اللهِ مِنْ عَلِىٍّ وَ لا مِنَ النِّساءِ اَحَبُّ اِلَیْهِ مِنْ فاطِمَةَ»؛ (1) (احدى از مردان نزد پیامبر(صلى الله علیه وآله) محبوب تر از امیرمؤمنان على(علیه السلام) نبود، و نه از زنان، محبوب تر از فاطمه(علیها السلام)).
جالب این است که این حدیث را گروه زیادى از عایشه نقل کرده اند.
2ـ هنگامى که آیه شریفه:«لاَ تَجْعَلُوا دُعَاءَ الرَّسُولِ بَیْنَکُمْ کَدُعَاءِ بَعْضِکُمْ بَعْضاً»؛ (2) (صدا کردن پیامبر را در میان خود، مانند صدا کردن یکدیگر قرار ندهید). نازل شد مسلمانان پیامبر(صلى الله علیه وآله) را با خطاب «یا محمد» صدا نکردند، بلکه «یا رسول الله» و «یا ایّها النبى» مى گفتند.
فاطمه(علیها السلام) مى گوید: بعد از نزول این آیه من دیگر جرأت نکردم پدرم را به عنوان «یا اَبَتاه»؛ (پدر جان) صدا کنم، و هنگامى که خدمتش مى رسیدم «یا رسول الله» مى گفتم.
یکى دوبار این خطاب را تکرار کردم، دیدم پیامبر(صلى الله علیه وآله) ناراحت شد و از من روى برتافت. بار سوّم رو به من کرد و فرمود: «یا فاطِمَةُ اِنَّها لَمْ تَنْزِلْ فِیکِ وَ لا فِی اَهْلِکِ وَ لا نَسْلِکِ، اَنْتِ مِنِّى وَ اَنَا مِنْکِ، اِنَّما نَزَلَتْ فِی اَهْلِ الْجَفَاءِ وَ الْغِلْظَةِ مِنْ قُرَیْش»؛ (اى فاطمه! این آیه درباره تو نازل نشده، و نه درباره خاندان و نسل تو، تو از منى و من از توام، این در مورد جفاکاران و تندخویان بى ادب از قریش نازل شده است).
سپس این جمله عجیب و روح پرور را افزود: «قُولِی : یا اَبَتِ! فَاِنَّها اَحْیا لِلْقَلْبِ وَ اَرْضى لِلرَّبِّ»؛ (3) ( بگو : پدر جان، که این سخن قلب مرا زنده مى کند و خدا را خشنود مى سازد).
آرى آهنگ دلنواز «پدر جان» فاطمه(علیها السلام) با روح پیامبر(صلى الله علیه وآله) همان مى کرد که امواج نسیم بهارى با شکوفه هاى لطیف درختان.
3ـ در حدیث دیگرى آمده است: پیامبر چنان مشتاق فاطمه(علیها السلام) بود که هر گاه به سفر مى رفت آخرین کسى را که با او وداع مى کرد زهرا(علیها السلام) بود، هنگامى که از سفر باز مى گشت نخستین کسى را که به دیدنش مى شتافت فاطمه(علیها السلام) بود. (4)
4ـ این حدیث را نیز بسیارى از محدثان شیعه و اهل سنّت نقل کرده اند که پیامبر فرمود:
«مَنْ آذاها فَقَد آذانِی، وَ مَنْ اَغْضَبَها فَقَدْ اَغْضَبَنِی»؛ (هر کس او را آزار دهد مرا آزار داده است، و هر کس او را خشمگین کند مرا خشمگین ساخته)
«مَنْ سَرَّها فَقَدْ سَرَّنِی، وَ مَنْ سائَها فَقَدْ سائَنِی»؛ (هر کس او را مسرور کند مرا مسرور نموده، و هر کس او را اندوهگین سازد مرا اندوهگین ساخته است).
بدون شک شخصیت والاى فاطمه(علیها السلام) و آینده درخشان و مقام عرفان و ایمان و عبادتش این همه احترام را ایجاب مى کرد. چرا که امامان، همه از نسل او بودند. و به علاوه او همسر بزرگمرد اسلام امیرمؤمنان على(علیه السلام) بود. (5)