آنها که سر مبارک امام حسین(علیه السلام) را با خود مى بردند، در بین راه به مکانى رسیدند و سر مقدّس آن حضرت را بر روى سنگ بزرگى نهادند. قطره خونى از آن سر مقدّس بر روى آن سنگ چکید، و روایت است که پس از آن هر سال در روز عاشورا از آن سنگ خون مى جوشید و مردم از اطراف و نواحى در آن مکان اجتماع مى کردند و براى امام حسین(علیه السلام)ماتمى برپا مى نمودند و شیون و ناله سر مى دادند. این ماجرا تا زمان عبدالملک مروان ادامه داشت، تا آنکه وى دستور داد آن سنگ را از آن مکان منتقل کرده و به مکان نامعلومى بردند; پس از آن اثرى از آن سنگ دیده نشد ولى مردم در آنجا بنایى برپا کردند و نامش را «نقطه» یا «مشهد النقطه» نامیدند.(1)
حلب در شهر حلب (در سوریه) زیارتگاه معروفى است به نام «مشهد السقط» که در علّت نامگذارى آن گفته اند: چون کاروان اسیران به این مکان رسیدند، فرزندى از امام حسین(علیه السلام) در آنجا سقط شد که «محسن» نام داشت و او را در آنجا به خاک سپردند.(2)