عظمت مصیبت و مظلومیّت خامس آل عبا به گونه اى بود که گریه و سوگوارى همواره قرین نام آن حضرت بوده و هست; همان گونه که آزادگى و شجاعت و دفاع از دین و ارزش هاى اسلامى با نام حسین(علیه السلام) عجین شده است. سنگینى این حادثه همه اهل اسلام را متأثّر ساخت، و حتّى برعرشیان و ساکنان آسمان و زمین نیز سنگین آمد.(1) تاریخچه سوگوارى و اشک ریختن بر مظلومیّت سیّد الشهدا(علیه السلام) را در سه قسمت ـ به طور گذرا ـ پى گیرى مى کنیم.
1.وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصِیبَةُ بِکَ عَلَیْنا وَ عَلى جَمِیعِ أَهْلِ الاِْسْلامِ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصِیبَتُکَ فِی السَّمواتِ عَلى جَمِیعِ أَهْلِ السَّمواتِ و همچنین در اوّلین زیارت مطلقه امام حسین(علیه السلام) (در مفاتیح الجنان) چنین آمده است: وَاقْشَعَرَّتْ لَهُ اَظِلَّةُ الْعَرْشِ وَبَکى لَهُ جَمیعُ الْخَلایِقِ وَبَکَتْ لَهُ السَّمواتُ السَّبْعُ وَالاَْرَضُونَ السَّبْعُ