امام حسین(علیه السلام) به سبب آنچه که از اصالت خانوادگى، عظمت روحى و محبوبیّتش نزد رسول خدا، برخوردار بود، مورد محبّت و احترام خاصّ همه اقشار مسلمین قرار داشت; به عنوان نمونه:

1 ـ روزى ابن عبّاس (صحابى جلیل القدر) زمام مرکب حسن و حسین(علیهما السلام) را گرفته و با آنان همراه شده بود. شخصى معترضانه به وى گفت: آیا تو ـ با آن که سنّت از این دو جوان بیشتر است(1) ـ زمام مرکب آنان را مى گیرى؟

ابن عباس در پاسخ گفت: این دو تن، فرزندان رسول خدا هستند; و این کار مایه افتخار وسعادت من است! «إِنَّ هذَیْنِ إِبْنا رَسُولِ اللهِ،أَوَ لَیْسَ مِنْ سَعادَتِی أَنْ آخُذَ بِرِکابَیْهِما».(2)

2 ـ ماجراى دوم از ابوهریره است که روزى مشاهده کرد، حسین(علیه السلام) به سبب خستگى در راهى نشسته، نزدیک آمد و با گوشه لباسش خاک از قدم هاى مبارک آن حضرت پاک کرد. وقتى که امام(علیه السلام)پرسید: چرا چنین مى کنى؟ پاسخ داد:

«دَعْنِی! فَوَاللهِ لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مِنْکَ ما أَعْلَمُ لَحَمَلُوکَ عَلى رِقابِهِمْ; با من کارى نداشته باش! به خدا سوگند! اگر آنچه که من از (عظمت و منزلت) تو مى دانم، مردم آگاه بودند، تو را بر شانه هاى خویش سوار مى کردند!».(3)

3 ـ هنگامى که مسلمانان امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) را در مسیر حج پیاده مى دیدند، همگى به احترام، از مرکب هاى خود پیاده مى شدند وپیاده راه مى پیمودند، تا آنجا که آن بزرگواران براى این که مسلمانان به زحمت نیفتند، مسیر خویش را از جمعیّت جدا مى کردند، تا مسلمین بتوانند سوار بر مرکب هاى خویش شوند.(4)

هنگامى که به طواف خانه خدا مى رفتند، به سبب ازدحام مردم جهت زیارت و تبرّک جستن به آن دو وجود مقدّس، تحت فشار شدید قرار مى گرفتند.(5)

1 . ابن عبّاس سه سال قبل از هجرت متولّد شده است (اسد الغابة، ج 3، ص 193). ولى امام حسین(علیه السلام)در سال سوم، یا چهارم هجرى متولّد شد.
2. مختصر تاریخ دمشق، ج 7، ص 128.
3. همان مدرک .

4. بحارالانوار، ج 43، ص 276.
5. البدایة و النهایة، ج 8، ص 38.