پس از انجام تعقیبات، سجده شکر به جا آور، که به اتّفاق تمام علماى شیعه، سجده شکر به هنگام یافتن نعمتى یا دفع بلایى سنّت است، و بهترین آن، سجده اى است که پس از نماز براى شکر توفیق اداى نماز به جا آورده مى شود!
در این جا بعضى از روایاتى که در اهمّیّت سجده شکر وارد شده است از نظر خوانندگان عزیز مى گذرد:
1ـ به سند معتبر از امام باقر(علیه السلام) روایت شده است که آن حضرت فرمود: «پدرم، على بن الحسین(علیه السلام) هیچ گاه نعمتى را از خدا یاد نکرد، مگر آن که به شکرانه آن سجده کرد، و هیچ آیه اى را نخواند که در آن سجده باشد، مگر آن که سجده کرد; و خداوند هیچ بلایى را که از آن مى ترسید، از او دفع نکرد، مگر آن که به خاطر آن سجده کرد; و از هر نماز واجب که فارغ مى شد، پس از آن سجده مى کرد، هر وقت توفیق مى یافت که میان دو نفر اصلاح کند، براى شکر آن، سجده مى کرد»، و در تمامى مواضع سجده آن حضرت، اثر سجود بود و به این سبب آن حضرت را «سجّاد» مى نامیدند.(1)
2ـ به سند صحیح از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است که فرمود: «هر مؤمنى که براى شکر نعمتى در غیر نماز براى خدا سجده شکر به جاى آورد، خداوند، براى او ده حسنه بنویسد و ده گناه را از او محو و پاک گرداند و در بهشت ده درجه وى را بالا مى برد».(2)
3ـ به سند موثّق از امام رضا(علیه السلام) روایت شده است که: «سجده بعد از نماز واجب، در واقع شکرِ خداوند است، از این که این توفیق را به بنده داد، تا فریضه اش را به جاى آورد، و کمترین چیزى که در این سجده گفته مى شود، سه مرتبه «شُکْراً لِلّهِ» است...».(3)
1. علل الشرایع، جلد 1، صفحه 232، حدیث 1 و بحارالانوار، جلد 83، صفحه 201، حدیث 11.
2. ثواب الاعمال، صفحه 35 و بحارالانوار، جلد 83، صفحه 201، حدیث 12.
3. عیون اخبار الرضا، جلد 1، صفحه 281، حدیث 27 و بحارالانوار، جلد 83، صفحه 198، حدیث 5.
