از داستان فوق، ضمناً استفاده مى شود: در میان «گناه» و «قطع روزى» رابطه نزدیکى است، لذا در حدیثى، از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم:
إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیُدْرَأُ عَنْهُ الرِّزْقُ، وَ تَلا هَذِهِ الْآیَةَ: إِذْ أَقْسَمُوا لَیَصْرِمُنَّها مُصْبِحِینَ وَ لایَسْتَثْنُونَ فَطافَ عَلَیْها طائِفٌ مِنْ رَبِّکَ وَ هُمْ نائِمُونَ:
«گاه انسان گناهى مى کند و روزى او قطع مى شود سپس امام(علیه السلام) آیات بالا را تلاوت فرمود:
هنگامى که صاحبان باغ سوگند یاد کردند: صبحگاهان میوه ها را بچینند ، و اجازه ندهند حتى یک نفر غیر از آنها استفاده کند، اما بلائى از سوى پروردگارت در حالى که آنها در خواب بودند بر آن باغ مسلط شد و آن را نابود کرد».(1)
از «ابن عباس» نیز نقل شده: «رابطه گناه و قطع روزى از آفتاب هم روشن تر است، چنان که خداوند آن را در سوره «ن و القلم» (سوره مورد بحث) بیان فرموده»!(2)
* * *