بدون شک على(علیه السلام) در زمره ثروتمندان اصحاب پیامبر(صلى الله علیه وآله) نبود، زندگى ساده و زاهدانه اى داشت، با این حال، براى احترام به این حکم الهى در همان مدت کوتاه، چند بار صدقه داد و مسائل ضرورى را از طریق نجوا با پیامبر(صلى الله علیه وآله)در میان نهاد، و چنان که گفتیم، این مسأله در میان مفسران و ارباب حدیث، مسلم است.
ولى بعضى، با قبول این موضوع، اصرار دارند فضیلت بودن آن را انکار کنند.
از جمله این که: مى گویند: اگر بزرگان صحابه اقدام به این کار نکردند نیازى به آن ندیدند، و یا وقت کافى نداشتند، یا فکر مى کردند مبادا باعث ناراحتى فقرا و وحشت اغنیا گردد! بنابراین فضیلتى براى على(علیه السلام) محسوب یا موجب سلب فضیلتى از دیگران، نمى گردد!.(1)
ولى گویا، آنها در متن آیه دوم دقت نکرده اند که خداوند به عنوان سرزنش مى فرماید: أَ أَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیْ نَجْواکُمْ صَدَقات: «آیا از فقر ترسیدید و بخل کردید که قبل از نجوا صدقه اى ندادید»؟ و حتى در ذیل آیه، تعبیر به توبه مى کند که ظاهراً ناظر به همین معنى است، از این تعبیر، روشن مى شود که اقدام بر صدقه و نجوا با پیامبر(صلى الله علیه وآله)، کار مطلوبى بوده است و گرنه سرزنش و توبه نداشت.
بدون شک، جمعى از اصحاب سرشناس پیامبر(صلى الله علیه وآله)، قبل از این ماجرا با پیامبر(صلى الله علیه وآله) نجوا داشتند، (زیرا افراد عادى و دور افتاده کمتر اقدام به چنین کارى مى کردند) ولى، همین صحابه معروف، بعد از دستور صدقه از این کار خوددارى نمودند، تنها کسى که به این دستور احترام گذارد و جامه عمل به آن پوشانید، على(علیه السلام) بود، چه مى شود که ما ظاهر آیات و روایاتى که در این زمینه است و در کتب مختلف اسلامى نقل شده، بپذیریم و با احتمالات ضعیف و بى اساس یک واقعیت را نادیده نگیریم؟ و با «عبد اللّه بن عمر» که این فضیلت را هم ردیف با «تزویج فاطمه»(علیها السلام) و پرچمدارى روز «فتح خیبر» و برتر از «حمر النعم» قرار داده هم صدا شویم؟!

* * *

1 ـ به تفسیر «فخر رازى» و «روح البیان»، ذیل آیات مورد بحث مراجعه شود.