معمولاً هنگام ورود در مجالس، مردم به یکدیگر سخنانى که حاکى از احترام و محبت است مى گویند و آن را «تحیت» مى نامند، از آیات فوق استفاده مى شود: تحیت نیز باید جنبه الهى داشته باشد، همان گونه که همه آداب و رسوم معاشرت باید چنین باشد، در تحیت علاوه، بر احترام و اکرام طرف مقابل، باید یادى از خدا نیز دیده شود، همان گونه که در سلام، سلامتى طرف را از خداوند تقاضا مى کنیم.
در تفسیر «على بن ابراهیم» ذیل آیات مورد بحث، آمده است: جمعى از یاران پیامبر(صلى الله علیه وآله) هنگامى که نزد او مى آمدند: أَنْعِمْ صَباحاً، وَ أَنْعِمْ مَساءاً: «صبحت توأم با راحتى باد، یا عصرت توأم با راحتى باد» مى گفتند، و این تحیت عصر جاهلیت بود، قرآن از این کار نهى کرد، و رسول خدا(صلى الله علیه وآله) به آنها فرمود: خداوند به ما تحیتى بهتر از آن دستور داده که آن تحیت اهل بهشت است: «السَّلامُ عَلَیْکُم»(1) که به معنى «سَلامُ اللّهِ عَلَیْکُم» مى باشد.
امتیاز سلام اسلامى، در این است که از یکسو، توأم با ذکر خدا است، و از سوى دیگر، در آن سلامت همه چیز اعم از دین و ایمان و جسم و جان مطرح است، نه تنها راحتى و رفاه و آسایش.(2)
درباره حکم تحیت و سلام و آداب آن، ذیل آیه 86 سوره «نساء» بحث مشروحى داشته ایم.(3)

* * *

1ـ همان مدرک، حدیث 30.
2 ـ در کتاب «بلوغ الارب فى معرفة احوال العرب» بحث مشروحى دارد درباره تحیت عرب در جاهلیت و تفسیر جمله «أَنْعِمْ صَباحاً، وَ أَنْعِمْ مَساءاً» آورده است (جلد 2، صفحه 192).
3 ـ تفسیر «نمونه»، جلد 4، صفحات 41 به بعد.