گرچه بعضى از کوتاه نظران اصرار دارند: این معجزه را طورى توجیه کنند که از صورت یک خارق العاده خارج شود، چنانکه گفته اند: آیه فوق، از آینده خبر مى دهد، و مربوط به «اشراط ساعت»، یعنى حوادث قبل از قیامت است، ولى، قرائن متعددى در آیه وجود دارد که، تأکید بر وقوع یک اعجاز مى کند، از جمله، ذکر این موضوع، به صورت «فعل ماضى»، که نشان مى دهد «شق القمر» واقع شده است، همان گونه که نزدیکى رستاخیز با ظهور آخرین پیامبر نیز تحقق یافته.
به علاوه اگر سخن از معجزه نباشد، هیچ تناسبى با نسبت «سحر» به پیامبر(صلى الله علیه وآله) که در آیه بعد آمده است ندارد، و همچنین با جمله «وَ کَذَّبُوا وَ اتَّبَعُوا أَهْواءَهُمْ» که خبر از تکذیب آنها مى دهد، هماهنگ نیست.
افزون بر اینها، روایات فراوانى در کتب اسلامى، در زمینه وقوع این اعجاز نقل شده، که در حد شهرت یا تواتر است، و لذا قابل انکار نمى باشد.
در اینجا به گفتارى از «فخر رازى» و «طبرسى»، دو مفسر معروف اهل سنت و شیعه اشاره مى کنیم، «فخر رازى» مى گوید: «عموم مفسران معتقدند، مراد از آیه این است که، ماه شکافته شد، و روایات صحیحى نیز بر این معنى دلالت مى کند، و امکان عقلى آن نیز جاى تردید نیست، و از سوى دیگر، پیامبر صادق(صلى الله علیه وآله) از آن خبر داده، بنابراین، باید آن را پذیرفت، اما داستان عدم خرق و التیام در افلاک (طبق عقیده ابطال شده بطلمیوسى) مطلبى بى اساس و غیر علمى است; چرا که با دلائل عقلى ثابت شده که، خرق و تخریب در آسمان ها کاملاً ممکن است.
مرحوم «طبرسى» نیز در «مجمع البیان» مى گوید: «مفسران این آیه را مربوط به معجزه «شق القمر» در زمان پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى دانند، سپس تنها کسى را که در جهت مخالف این عقیده نام مى برد «عطا» و «حسن» و «بلخى» است که با بى اعتنائى از قول آنها مى گذرد».
بعضى نقل کرده اند: «حذیفه» صحابى مشهور، داستان «شق القمر» را در حضور جمع کثیرى در مسجد «مدائن» نقل کرد و هیچ کس بر او ایراد نگرفت، با این که بسیارى از حاضران، عصر پیامبر(صلى الله علیه وآله) را درک کرده بودند» (این حدیث را درّ المنثور و قرطبى در ذیل آیه مورد بحث آورده اند).
بنابراین، با توجه به خود آیه و قرائن موجود در آن، و از نظر روایات، و اقوال مفسران، موضوع «شق القمر» قابل انکار نیست، البته در اینجا سؤالاتى وجود دارد که به پاسخ آن خواهیم پرداخت.

* * *