این سوره، در «مکّه» نازل شده و داراى 49 آیه است


محتواى سوره «طور»

این سوره نیز، از سوره هائى است که سنگینى بحث هاى آن روى مسأله معاد و سرنوشت نیکان و پاکان از یکسو، و بدان و مجرمان در آن روز عظیم از سوى دیگر است، هر چند مطالب دیگرى در زمینه هاى مختلف عقیدتى نیز در آن دیده مى شود.
روى هم رفته مى توان محتواى این سوره را به شش بخش تقسیم کرد:
1 ـ آیات نخستین سوره که با سوگندهاى پى درپى شروع مى شود، بحث از عذاب الهى و نشانه هاى قیامت و آتش دوزخ و کیفر کافران مى کند (آیه 1 تا آیه 16).
2 ـ بخش دیگرى از این سوره، نعمت هاى بهشتى و مواهب الهى را در قیامت که در انتظار پرهیزگاران است مشروحاً برمى شمرد، و یکى را پس از دیگرى مورد توجه قرار مى دهد، و در حقیقت به غالب نعمت هاى بهشتى در این بخش از سوره اشاره شده است (از آیه 17 تا 28).
3 ـ در بخش دیگرى از این سوره، از نبوت پیامبر(صلى الله علیه وآله) سخن مى گوید، و اتهاماتى را که دشمنان براى او ذکر مى کردند برمى شمرد، و به طور فشرده به آن پاسخ مى دهد (از آیه 29 تا 34).
4 ـ در بخش چهارمین، سخن از توحید است، و با استدلالى روشن این مسأله را تعقیب مى کند (از آیه 35 تا 43).
5 ـ در بخش دیگر سوره، باز به مسأله معاد و پاره اى از مشخصات روز قیامت بازمى گردد (از آیه 44 تا 47).
6 ـ سرانجام در آخرین بخش سوره که دو آیه بیشتر نیست، با دستوراتى به پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) در زمینه صبر و استقامت و تسبیح و حمد پروردگار، و وعده حمایت او از سوى خداوند، بحث هاى گذشته را پایان مى بخشد، و به این ترتیب، یک مجموعه منسجم گیراى منطقى و عاطفى را تشکیل مى دهد، که قلوب شنوندگان را مسخر خود مى سازد.
ضمناً نامگذارى این سوره به «طور» به تناسب نخستین آیه آن است.

فضیلت تلاوت این سوره

در حدیثى آمده که پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: مَنْ قَرَأَ سُورَةَ وَ الطُّورِ کانَ حَقّاً عَلَى اللّهِ أَنْ یُؤْمِنَهُ مِنْ عَذابِه وَ أَنْ یُنْعِمَهُ فِی جَنَّتِهِ: «هر کس سوره «طور» را بخواند، بر خدا است که او را از عذابش ایمن سازد، و او را در بهشتش متنعم دارد».(1)
در حدیث دیگرى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم: مَنْ قَرَأَ سُورَةَ الطُّورِ جَمَعَ اللّهُ لَهُ خَیْرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ: «کسى که سوره «طور» را تلاوت کند، خداوند خیر دنیا و آخرت را براى او جمع مى کند».(2)
روشن است این همه اجر و پاداش عظیم در دنیا و آخرت، از آن کسانى است که این «تلاوت» را وسیله اى براى «تفکر»، و آن را نیز به نوبه خود وسیله اى در راه «عمل» قرار دهد.

1 و 2 ـ «مجمع البیان»، جلد 9، صفحه 162 ـ تفسیر «برهان»، جلد 4، صفحه 240.