بسیار مى شود که بعضى از افراد خشک، سخاوت و بلندنظرى را با اسراف و تبذیر اشتباه مى کنند، و خست و تنگ نظرى را با زهد و پارسائى.
قرآن، در آیات فوق، و آیات سوره «هود»، این حقیقت را فاش بیان کرده که پذیرائى از مهمان به طور گسترده و معقول، هرگز مخالف شرع نیست، بلکه، چون پیامبرى دست به چنین کارى زده است، دلیل بر محبوبیت آن است، ولى، البته آن گونه پذیرائى که شعاعش دیگران را هم در برگیرد، آن چنان که رسم افراد شریف سخاوتمند است.
خداوند، هرگز بهره گیرى از مواهب زندگى را تحریم نکرده، و داشتن اموال حلالى را همانند ابراهیم(علیه السلام) که دیگران هم از آن بهره گیرند عیب نشمرده است.
ابراهیم(علیه السلام) با آن اموال سرشار، هرگز از یاد خدا غافل نشد، و هیچ وقت دلبستگى اسارت گونه به آن نیافت، و در هیچ زمان، منافع آن را منحصر به خود نساخت.
قرآن در آیه 32 سوره «اعراف» مى گوید: قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَةَ اللّهِ الَّتِی أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ قُلْ هِیَ لِلَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ کَذلِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْم یَعْلَمُونَ: «بگو چه کسى زینت هاى خدا را که براى بندگانش آفریده، و روزى هاى پاکیزه را تحریم کرده است؟ بگو: اینها در زندگى دنیا از آن کسانى است که ایمان آورده اند (هر چند دیگران نیز با آنها مشارکت دارند، ولى) در قیامت خالص براى مؤمنان خواهد بود، این چنین آیات خود را براى کسانى که آگاهند شرح مى دهیم».
در این زمینه بحث مشروحى در جلد ششم، صفحه 150 به بعد، ذیل آیه 32 سوره «اعراف» آورده ایم.