از آنجا که در آیات گذشته، سخن از محاجه و گفتگوهاى دوزخیان بود، که نمى توانند یکدیگر را یارى کنند، و نه کسى به یارى آنها مى شتابد، و از آنجا که در آیات پیش از آن نیز، سخن از «مؤمن آل فرعون» آن مرد مجاهد و مبارز کم نظیر و حمایت خداوند از او، مطرح بود، در آیات مورد بحث، به عنوان یک قانون کلى، حمایت خویش را از پیامبران و مؤمنان در دنیا و آخرت، بیان مى دارد.
مى فرماید: «ما به طور مسلم رسولان خود و کسانى را که ایمان آورده اند در زندگى دنیا، و روز قیامت ـ که گواهان بر پا مى خیزند ـ یارى مى دهیم» (إِنّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِینَ آمَنُوا فِى الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ).
حمایتى بى دریغ و مؤکد، به انواع تأکید، حمایتى که، بى قید و شرط است و به همین جهت، انواع پیروزى ها را به دنبال دارد، و اعم از پیروزى در منطق و بیان، یا پیروزى در جنگ ها، یا فرستادن عذاب الهى بر مخالفان و نابود کردن آنان، و یا امدادهاى غیبى که قلب را تقویت، و روح را به لطف الهى نیرومند و قوى مى سازد.
در اینجا به تعبیر تازه اى درباره روز قیامت برخورد مى کنیم و آن «یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ» (روزى که گواهان قیام مى کنند) مى باشد.
 «أَشْهاد» جمع «شاهد» یا «شهید» است (همان گونه که «اصحاب» جمع «صاحب» و «اشراف» جمع «شریف» است) و به هرحال، به معنى گواهان است.
در این که این گواهان کیانند؟ تفسیرهاى مختلفى شده است که همه قابل جمع است:
1 ـ منظور، فرشتگان مراقب اعمال آدمى است.
2 ـ منظور، پیامبران مى باشد که گواهان امت ها هستند.
3 ـ مقصود، فرشتگان و پیامبران و مؤمنانند که گواهان اعمال انسان ها مى باشند.
اما احتمال این که اعضاء پیکر انسان نیز، داخل در این بحث باشد بعید به نظر مى رسد، زیرا واژه «اشهاد» هر چند معنى گسترده اى دارد، اما تعبیر به «یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ» (روزى که گواهان قیام مى کنند) با آن متناسب نیست.
این تعبیر، اشاره به نکته جالبى است و مى خواهد بگوید، آن روزى که همه خلائق در آن جمعند، گواهان در آن محضر بزرگ قیام مى کنند، و رسوائى در آنجا بدترین رسوائى است، و پیروزى نیز برترین پیروزى است، ما در آن روز، مؤمنان و رسولان خود را یارى مى کنیم و بر آبروى آنها در آن محضر بزرگ مى افزائیم.

* * *

اما آن روز، روز رسوائى و بدبختى کافران و ظالمان است، چنان که در آیه بعد مى افزاید: «همان روزى که عذرخواهى ظالمان، سودى نمى بخشد، و لعنت خدا مخصوص آنها است، و خانه و جایگاه بد، نیز به آنها تعلق دارد» (یَوْمَ لایَنْفَعُ الظّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدّارِ).
از یکسو، عذرخواهى آنها در برابر گواهان به جائى نمى رسد و رسوائى در آن محضر بزرگ دامانشان را مى گیرد.
 از سوى دیگر، از رحمت خدا دورند و لعنت که همان بعد معنوى از رحمت است، گریبانگیرشان مى شود.
و از سوى سوم، از نظر جسمانى نیز در شکنجه و عذابند، و در بدترین جایگاه در آتش دوزخ!