در اینجا سؤالى پیش مى آید که، در میان این دعاهاى چهارگانه چه تفاوتى است؟ آیا بعضى از آنها تکرارى نیست؟
با کمى دقت روشن مى شود، که هر کدام ناظر به مطلب جداگانه اى است.
نخست آنها تقاضاى غفران و شستشوى مؤمنان از آثار گناه مى کنند، این امر، علاوه بر این که مقدمه اى براى وصول به هر نعمت بزرگ است، خود مطلوب بالذات است، چه موهبتى از این بالاتر که انسان احساس کند پاک و پاکیزه شده؟، خدایش از او راضى است؟ او نیز از خدایش راضى؟ آرى قطع نظر از مسأله بهشت و دوزخ، این احساس براى بندگان خدا، پرافتخارترین و باشکوهترین احساس است.
در مرحله دوم تقاضاى دور داشتن آنها از عذاب جهنم مى کنند، که این خود، مهمترین وسیله آرامش روان آنها است.
در مرحله سوم تقاضاى بهشت مى کنند نه تنها براى خودشان بلکه براى بستگانشان که وجود آنها در کنارشان مایه آرامش روح و نشاط قلب آنها است.
و از آنجا که غیر از دوزخ در صحنه قیامت ناراحتى هاى دیگرى نیز وجود دارد که مهم و قابل ملاحظه است، مانند هول محشر، رسوائى در برابر خلایق، طول حساب، و امثال آن، در دعاى دیگرشان از خدا مى خواهند که مؤمنان را از هر گونه بدى و مکروه در آن روز، دور دارد تا با فراغت خاطر و احترام و تکریم  وارد بهشت جاویدان شوند.

* * *