از روایاتى که مفسران در ذیل آیات فوق، ذکر کرده اند، نیز به خوبى روشن مى شود که خواب در اسلام، به عنوان حرکت روح به سوى عالم ارواح شمرده شده، و بیدارى، بازگشت روح به بدن، و نوعى حیات مجدد است.
در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم که به یارانش چنین تعلیم مى داد: لایَنَامُ الْمُسْلِمُ وَ هُوَ جُنُبٌ، وَ لایَنَامُ إِلَّا عَلَى طَهُور، فَإِنْ لَمْ یَجِدِ الْمَاءَ فَلْیَتَیَمَّمْ بِالصَّعِیدِ، فَإِنَّ رُوحَ الْمُؤْمِنِ تُرْفَعُ إِلَى اللَّهِ تَبارَکَ وَ تَعالى فَیَقْبَلُها، وَ یُبَارِکُ عَلَیْهَا، فَإِنْ کَانَ أَجَلُهَا قَدْ حَضَرَ جَعَلَهَا فِی کُنُوزِ رَحْمَتِهِ، وَ إِنْ لَمْ یَکُنْ أَجَلُهَا قَدْ حَضَرَ بَعَثَ بِهَا مَعَ أُمَنَائِهِ مِنَ مَلَائِکَتِهِ، فَیَرُدونُّهَا فِی جَسَدِهِ:
«مسلمان نباید با حالت جنابت بخوابد، و جز با طهارت و وضو به بستر نرود، هر گاه آب نیابد، تیمم کند، زیرا روح مؤمن به سوى خداوند متعال بالا مى رود، او را مى پذیرد، و به او برکت مى دهد، هر گاه پایان عمرش فرا رسیده باشد، او را در گنج هاى رحمتش قرار مى دهد، و اگر فرا نرسیده باشد، او را با امنائش از فرشتگان به جسدش باز مى گرداند».(1)
در حدیث دیگرى از امام باقر(علیه السلام) چنین مى خوانیم:
اِذا قُمْتَ بِالْلَّیْلِ مِنْ مَنامِکَ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی رَدَّ عَلَىَّ رُوحِی لِأَحْمَدَهُ وَ أَعْبُدَهُ: «هنگامى که در شب از خواب برمى خیزى، بگو حمد خدائى را که روح مرا به من بازگرداند، تا او را حمد و سپاس گویم و عبادت کنم».(2)
و حدیث در این زمینه بسیار است.

1 ـ «خصال صدوق»، مطابق نقل تفسیر «نور الثقلین»، جلد 4، صفحه 488.
2 ـ «اصول کافى»، مطابق نقل «نور الثقلین»، جلد 4، صفحه 488.