در احادیث اسلامى که در تفسیر آیات فوق، یا به طور مستقل، وارد شده نیز روى این موضوع فراوان تکیه شده:
از جمله، در حدیثى از امام موسى بن جعفر(علیه السلام) مى خوانیم که به یار دانشمندش به نام «هشام بن حکم» فرمود: یَا هِشَامُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى بَشَّرَ أَهْلَ الْعَقْلِ وَ الْفَهْمِ فِی کِتَابِهِ، فَقَالَ فَبَشِّرْ عِبادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولئِکَ الَّذِینَ هَداهُمُ اللّهُ وَ أُولئِکَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ:
«اى «هشام»! خداوند متعال اهل عقل و فهم را در کتابش بشارت داده، و فرموده: بندگانم را بشارت ده، آنان که سخنان را مى شنوند و از بهترین آنها پیروى مى کنند، آنان کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده، و آنان صاحبان عقل و اندیشه اند».(1)
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) آمده است که در تفسیر آیه فوق فرمود: هُوَ الرَّجُلُ یَسْمَعُ الْحَدِیثَ فَیُحَدِّثُ بِهِ کَمَا سَمِعَهُ، لایَزِیدُ فِیهِ وَ لَا یَنْقُصُ مِنْهُ: «این آیه درباره کسانى است که حدیثى را که مى شنوند بى کم و کاست و بدون اضافه و نقصان براى دیگران نقل مى کنند».(2)
البته منظور از این حدیث، تفسیر «فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَه» مى باشد، چرا که یکى از نشانه هاى پیروى کردن از بهترین سخنان، این است که انسان از خودش چیزى بر آن نیفزاید، و عیناً در اختیار دیگران بگذارد.
در «نهج البلاغه» در کلمات قصار امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم: الْحِکْمَةُ ضَالَّةُ الْمُؤْمِنِ فَخُذِ الْحِکْمَةَ وَ لَوْ مِنْ أَهْلِ النِّفَاقِ!: «گفتار حکمت آمیز، گمشده مؤمن است، پس حکمت را بگیر، هر چند از اهل نفاق صادر شود».(3)

1 ـ «کافى»، جلد 1، کتاب العقل، حدیث 12.
2 ـ «نور الثقلین»، جلد 4، صفحه 482، حدیث 34.
3 ـ «نهج البلاغه»، کلمات قصار، کلمه 80.