1 ـ ممکن است در اینجا این سؤال مطرح شود که: چرا در اسلام خرید و فروش کتب ضلال ممنوع است؟
2 ـ چرا قرآن به دست کفار دادن حرام شمرده شده؟
3 ـ کسى که مطلبى را نمى داند، چگونه مى تواند در آن انتخابگرى کند و خوب را از بد جدا نماید؟ آیا این مستلزم دور نیست؟!
پاسخ سؤال اول روشن است، زیرا بحث در آیات فوق، از سخنانى است که امید هدایت در آن باشد، هر گاه بعد از بررسى و دقت ثابت شد که فلان کتاب گمراه کننده است، دیگر از موضوع این دستور خارج مى شود، اسلام هرگز اجازه نمى دهد مردم در راهى که نادرست بودنش به ثبوت رسیده، گام بگذارند.
البته تا زمانى که این امر، بر کسى ثابت نشده، و به اصطلاح در حال تحقیق از مذاهب مختلف براى پذیرش دین صحیح است، مى تواند همه این کتب را مورد بررسى قرار دهد، ولى بعد از ثبوت مطلب، باید آن را به عنوان یک ماده سمّى از دسترس این و آن خارج کرد.
و اما در مورد سؤال دوم، در صورتى دادن قرآن به دست غیر مسلمان جایز نیست که مایه هتک و بى حرمتى باشد، ولى اگر بدانیم غیر مسلمانى به راستى در فکر تحقیق از اسلام است، و مى خواهد قرآن را به این منظور و هدف بررسى کند، نه تنها گذاردن قرآن در اختیارش بى مانع است، بلکه شاید واجب باشد و آنها که این امر را تحریم کرده اند، منظورشان غیر از این صورت است.
و لذا مجامع بزرگ اسلامى، اصرار دارند: قرآن را به زبانهاى زنده دنیا ترجمه کنند، و براى نشر دعوت اسلامى در اختیار حق طلبان و تشنگان حقایق قرار دهند.
در مورد سؤال سوم، باید به این نکته توجه داشت بسیار مى شود که انسان شخصاً از عهده کارى بر نمى آید، اما به هنگامى که دیگرى آن را انجام دهد، مى تواند خوب را از بد تشخیص دهد، و با نیروى خرد و سرمایه وجدان، بهترین آنها را برگزیند.
فى المثل، ممکن است کسانى باشند که از فن معمارى و بنائى آگاه نباشندحتى نتوانند دو آجر را به صورت صحیح روى هم بگذارند، ولى با این حال یک ساختمان خوب را با کیفیت عالى از یک ساختمان زشت و بى قواره و ناموزون تشخیص مى دهند.
افراد زیادى را مى شناسیم، که خود شاعر نیستند اما ارزش اشعار شعراى بزرگ را تشخیص مى دهند، و آن را از اشعار بى ارزش متکلفان، جدا مى سازندکسانى ورزشکار نیستند، اما مى توانند به خوبى در میان ورزشکاران داورى و انتخاب کنند.