«دوران» در لغت عرب، به حرکت دایره مانند گفته مى شود، در حالى که «جریان» اشاره به حرکات طولى است، جالب این که: در آیات فوق، براى خورشید هم حرکت جریانى قائل شده، و هم دورانى، یک جا مى گوید: «وَ الشَّمْسُ تَجْرِى...» و در جاى دیگر، از شناور بودن خورشید در فلک (مسیر دایره مانند) سخن مى گوید «کُلٌّ فِی فَلَک یَسْبَحُونَ ».
آن روز، که این آیات نازل شد، فرضیه هیئت «بطلمیوس» با قدرت هر چه تمام تر، بر محافل علمى حاکم بود، طبق این فرضیه، اجرام آسمانى به خودى خود گردشى نداشتند، بلکه در دل افلاک که اجسامى بلورین و متراکم روى هم، همچون طبقات پوست پیاز بودند، میخ کوب شده بودند، و حرکت آنها، تابع حرکت افلاکشان بود، بنابراین، در آن روز نه شناور بودن خورشید، مفهومى داشت، و نه حرکت طولى و جریانى آن.
اما بعد از فرو ریختن پایه هاى فرضیه «بطلمیوس» در پرتو کشفیات قرون اخیر، و آزاد شدن اجرام آسمانى از قید و بند افلاک بلورین، این نظریه قوت گرفت که: خورشید در مرکز منظومه شمسى ثابت و بى حرکت است، و تمام منظومه شمسى پروانه وار به گرد او مى چرخند.
در اینجا باز مفهوم تعبیرات آیات فوق که حرکت طولى و دورانى را به  خورشید نسبت مى داد، روشن نبود.
تا این که: باز علم به پیشرفت خود ادامه داد، و در این اواخر چند نوع حرکت براى خورشید ثابت شد:
حرکت وضعى آن به دور خودش.
حرکت طولى آن، همراه منظومه شمسى به سوى نقطه مشخصى از آسمان.
حرکت دورانى آن، همراه مجموعه کهکشانى که جزئى از آن است.
و به این ترتیب، یک معجزه دیگر علمى قرآن، به ثبوت رسید.
براى روشن تر شدن این مسأله، قسمتى از بحثى را که در یکى از «دائرة المعارفها» پیرامون حرکت خورشید آمده است، در اینجا مى آوریم:
خورشید داراى حرکات «ظاهرى» (حرکت یومى و حرکت سالیانه) و حرکات «واقعى» است.
خورشید، در حرکت یومى و حرکت ظاهرىِ کره آسمان شرکت دارد، در نیم کره ما از مشرق طلوع مى کند، در طرف جنوب از نصف النهار محل مى گذرد و در مغرب غروب مى کند، عبور آن از نصف النهار، ظهر حقیقى را مشخص مى سازد.
خورشید، حرکت (ظاهرى) سالیانه اى به دور زمین نیز دارد که هر «روز» آن را قریب یک درجه از مغرب به طرف مشرق مى برد، در این حرکت، خورشید سالى یک بار از مقابل برج ها مى گذرد، مدار این حرکت، در صفحه «دائرة البروج» واقع است، این حرکت، در تاریخ نجوم اهمیت فراوان داشته است، «اعتدالین»، «انقلاب» و «میل کلى» مربوط به آن، و سال شمسى مبتنى بر آن است.
علاوه بر این حرکات ظاهرى، حرکت دورانى کهکشان، خورشید را با سرعت حدود یک میلیون و یکصد و سى هزار کیلومتر در ساعت! در فضا  مى گرداند، اما در داخل کهکشان هم، خورشید ثابت نیست، بلکه، با سرعتى قریب هفتاد و دو هزار و چهارصد کیلومتر در ساعت! به جانب صورت فلکى «جاثِى عَلى رُکْبَتَیْهِ»(1) حرکت مى کند.
و این که: ما از این حرکت سریع خورشید در فضا بى خبریم، به سبب دورى اجرام فلکى است که مأخذ تشخیص این حرکت وضعى خاص، نیز هست.
دوره حرکت وضعى خورشید، در استواى آن، حدود بیست و پنج شبانه روز مى باشد.(2)-(3)

1 ـ «جاثِى عَلى رُکْبَتَیْهِ» مجموعه اى از ستارگان است که یک صورت فلکى را تشکیل مى دهد، و شبیه کسى است که بر سر زانو نشسته و آماده برخاستن است; و این تعبیر از همین معنى گرفته شده است.
2 ـ یعنى خورشید در بیست و پنج شبانه روز ما، یک بار به دور خود مى گردد، این مسأله را دانشمندان از مطالعه روى «کلف ها» (لکه هاى سطحى) خورشید به دست آورده اند، زیرا دیده اند این «کلف ها» جا به جا مى شوند و بعد از بیست و پنج روز کاملاً به جاى خود باز مى گردند.
3 ـ نقل از دائرة المعارف «دهخدا»، ماده «خورشید»، جلد 22.