37وَ آیَةٌ لَهُمُ اللَّیْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهارَ فَإِذا هُمْ مُظْلِمُونَ
38وَ الشَّمْسُ تَجْرِی لِمُسْتَقَرّ لَها ذلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ
39وَ الْقَمَرَ قَدَّرْناهُ مَنازِلَ حَتّى عادَ کَالْعُرْجُونِ الْقَدِیمِ
40لاَ الشَّمْسُ یَنْبَغِی لَها أَنْ تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَ لاَ اللَّیْلُ سابِقُ النَّهارِ وَ کُلٌّ فِی فَلَک یَسْبَحُونَ
ترجمه:
37 ـ شب (نیز) براى آنها نشانه اى است (از عظمت خدا); ما روز را از آن بر مى گیریم، ناگهان تاریکى آنان را فرا مى گیرد.
38 ـ و خورشید (نیز براى آنها آیتى است) که پیوسته به سوى قرارگاهش در حرکت است; این تقدیر خداوند قادر و داناست.
39 ـ و براى ماه منزلگاههائى قرار دادیم، سرانجام به صورت «شاخه کهنه قوسى شکل و زرد رنگ خرما» در مى آید.
40 ـ نه خورشید را سزاست که به ماه رسد، و نه شب بر روز پیشى مى گیرد; و هر کدام در مسیر خود شناورند.