در تشبیهات چهارگانه اى که در آیات فوق آمده، تعبیرات کاملاً متفاوتى دیده مى شود، مثلاً «اعمى» و «بصیر» و «ظل» و «حرور» به صورت مفرد آمده، در حالى که «احیاء» و «اموات» هر دو به صورت جمع است و «ظلمات» و «نور»، یکى مفرد و دیگرى به صورت جمع.
از سوى دیگر، در تشبیه اول و دوم، آنچه جنبه منفى دارد، مقدم داشته شده، (اعمى و ظلمات) در حالى که در تشبیه سوم و چهارم آنچه جنبه مثبت دارد، تقدم یافته (ظل و احیاء).
از سوى سوم، در تشبیه اول، حرف نفى تکرار نشده، در حالى که در تشبیهات سه گانه دیگر، تکرار شده است.  از سوى چهارم، جمله «ما یَسْتِوى» تنها در تشبیه اول و آخر آمده، و در بقیه اثرى از آن نیست.
بعضى از مفسران نکاتى براى این تفاوتها ذکر کرده اند، که بعضى قابل ملاحظه است و بعضى قابل ایراد.
از جمله نکاتى که قابل ملاحظه است، این است که: جمع بودن «ظلمات» و مفرد بودن «نور»، به خاطر آن است که، «ظلمت» یعنى کفر، شعب فراوانى دارد، اما حقیقت ایمان و توحید یکى بیش نیست، «ایمان» همچون خط مستقیم است، که در میان دو نقطه، جز یک خط مستقیم وجود ندارد، اما «ظلمت کفر» همچون خطوط انحرافى است، که در میان دو نقطه، هزاران هزار خط انحرافى موجود است.
و نیز تقدیم جنبه هاى منفى، در دو مثال اول، اشاره به آغاز اسلام است، که مردم از نابینائى جاهلیت و ظلمات شرک به روشنائى و بینائى اسلام هدایت یافتند، و اما دو مثال دیگر، اشاره به مراحل دیگر است که، اسلام ریشه هاى خود را در سرزمین دلها محکم کرده بود، و جنبه هاى اثباتى خود را در جامعه گسترده ساخت.
اما از اینها که بگذریم، اصولاً تنوع در بیان، روح و طراوت خاصى به سخن مى دهد، و آن را دلنشین و زیبا و جالب مى سازد، در حالى که تکرار یک نواخت ـ جز در موارد استثنائى ـ لطافت سخن را مى گیرد، به همین دلیل، همیشه فصیحان و بلیغان سعى دارند، تعبیرات گفتار خود را متنوع و دلنشین سازند، و مى دانیم قرآن در اعلى درجه فصاحت و بلاغت است.
بنابراین، اگر نکته دیگرى جز رعایت فصاحت در کار نبود، همین معنى کافى بود، هر چند ممکن است آیندگان به اسرار دیگرى جز آنچه گفتیم دست  یابند، که امروز از ما پوشیده است.