قرآن مجید داستان قوم «سبأ» را در آیات فوق آورده است، و مدتها بود که مورخان جهان از وجود چنین قوم و چنان تمدنى، اظهار بى اطلاعى مى کردند.
جالب این که، مورخان قبل از اکتشافات جدید، نامى از سلسله ملوک «سبأ» و تمدن عظیم آنها نمى بردند، و «سبأ» را فقط شخص فرضى مى دانستند که پدر مؤسس دولت «حمیر» بود، در حالى که در قرآن یک سوره به نام این قوم است و به یکى از مظاهر تمدن آنها، که بناى سد تاریخى «مأرب» است اشاره مى کند، اما پس از کشف آثار تاریخى این قوم در «یمن»، عقیده دانشمندان دگرگون شد.
علت این که: آثار تمدن «سبأ» تا این اواخر استخراج نشده بود، دو چیز بود: یکى، صعوبت راه و گرماى شدید هوا، و دیگر، بدبینى سکنه این نواحى نسبت به بیگانگان، که اروپائیان نا آگاه و بى خبر، گاهى از آن تعبیر به توحش مى کردند، تا این که: عده معدودى از باستان شناسان به خاطر علاقه شدیدى که نسبت به کشف اسرار آثار «سبأ» داشتند، توانستند به قلب شهر «مأرب» و نواحى آن وارد شوند، و از آثار و خطوط و نقوش فراوانى که بر روى سنگها ثبت شده بود، نمونه بردارى کنند، و از آن پس گروه هائى پشت سر هم در قرن 19  میلادى به آنجا راه یافتند، و آثار گران بهائى از آنجا با خود به اروپا بردند، و از مجموعه این نقوش و خطوط و آثار دیگر، که به هزار نقش بالغ مى شد، به جزئیات تمدن این قوم و حتى تاریخ بناى سد «مأرب» و خصوصیات دیگر پى بردند، و براى غربیان ثابت شد که آنچه را قرآن در این زمینه بیان کرده، یک افسانه نیست، بلکه یک واقعیت تاریخى است، که آنها از آن بى خبر بودند، به طورى که الآن نقشه هائى را توانسته اند از این سد عظیم و محل عبور آب، و مجارى باغستان هاى سمت چپ و راست، و سایر خصوصیات آن تنظیم کنند.(1)

1 ـ «فرهنگ قصص قرآن»، ماده «سبأ» (با تلخیص).