هنگامى که در آیات فوق مى خوانیم خداوند، سخنان پنهانى یا آشکار و رفت و آمدهاى روزانه و شبانه و حرکات شما را مى داند و در پیشگاه علم او همه آشکار است، هر گاه به این حقیقت، راستى ایمان داشته باشیم و نظارت دائمى او را بر خود احساس کنیم، دگرگونى عمیقى در روح و فکر و گفتار و کردار ما پیدا مى شود.
در روایتى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است در پاسخ کسى که پرسید برنامه زندگانى شما چیست؟ امورى را فرمود، از جمله اینکه: عَلِمتُ أنَّ اللَّهَ مُطَّلِعٌ عَلَىَّ فَاستَحیَیتُ: یکى از برنامه هاى من این است که دانستم خداوند از تمام کارهاى من آگاه است; ازاین رو از نافرمانى او حیا و شرم دارم».(1)
در تاریخ اسلام و زندگى روزانه مسلمانان متعهّد، جلوه هاى فراوانى از این حقیقت را مشاهده مى کنیم. مى گویند: پدر و فرزندى وارد باغى شدند، پدر به قصد چیدن میوه بدون اجازه صاحب باغ به بالاى درختى رفت، فرزندش که نوجوان با معرفتى بود صدا زد: پدر بیا پایین. پدر متوحّش شد و خود را جمع کرد و فوراً پایین آمد. پرسید نفهمیدم چه کسى مرا مى دید؟ گفت: کسى از بالاى سرت. نگاه به بالا کرد چیزى ندید. گفت: منظورم خداست که مافوق و محیط بر همه ماست، چگونه ممکن است از نگاه کردن انسانى وحشت داشته باشى امّا از اینکه خدا تو را در هر حال مى بیند وحشت نمى کنى؟ این چه ایمانى است؟
 

1 . مستدرک، ج 12، ص 172.