با این که، ارتباط انسان با پدر و مادر و برادرش ارتباط «نسبى» است، و از ریشه هاى عمیق خویشاوندى مایه مى گیرد، و پیوند دو همسر، یک پیوند «قراردادى و قانونى» است، اما بسیار مى شود که محبت و علاقه ناشى از آن، حتى بر علاقه خویشاوندى پدر و مادر، پیشى مى گیرد، و این در حقیقت همان چیزى است که در آیات فوق با جمله «وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَة» به آن اشاره شده است.
در حدیثى از پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: بعد از جنگ احد: به «دختر جحش» فرمود: دائى تو «حمزه» شهید شد، او گفت: «اِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُون» من اجر این مصیبت را از خدا مى خواهم.
باز به او فرمود: برادرت نیز شهید شد، دیگر بار «اِنّا لِلّهِ» گفت و اجر و پاداش خود را از خدا خواست.
اما همین که خبر شهادت همسرش را به او داد: دست بر سرش گذاشت و فریاد کشید، پیامبر فرمود: (آرى) ما یَعْدِلُ الزَّوْجَ عِنْدَ الْمَرْأَةِ شَىْءٌ: «هیچ چیز براى زن همانند همسر نیست».(1)