اثر مهمّ دیگرى که انتظار مهدى(علیه السلام) دارد حل نشدن در مفاسد محیط و عدم تسلیم در برابر آلودگى ها است.
توضیح واضح است هنگامى که فساد فراگیر مى شود و اکثریت یا جمع کثیرى را به آلودگى مى کشاند، گاهى افراد پاک در یک بن بست سخت روانى واقع مى شوند; بن بستى که از سبب نا امیدى از اصلاح امور است.
گاهى آنها فکر مى کنند کار از کار گذشته و دیگر امیدى به اصلاح نیست; و تلاش و کوشش براى پاک نگاه داشتن خویش بیهوده است; این نومیدى و یأس ممکن است آنها را تدریجاً به سوى فساد و هم رنگى با محیط بکشاند و نتوانند خود را به صورت یک اقلیت صالح در برابر اکثریت ناسالم حفظ کنند و همرنگ جماعت نشدن را موجب رسوایى بدانند!
تنها چیزى که مى تواند در آنها روح امید بدمد و به مقاومت و خویشتن دارى دعوت کند و نگذارد که در محیط فاسد حل شوند، امید به اصلاح نهایى است و تنها در این صورت است که آنها دست از تلاش و کوشش براى حفظ پاکى خویش و اصلاح دیگران برنخواهند داشت.
و اگر مى بینیم که در دستورات اسلامى یأس از آمرزش، یکى از بزرگ ترین گناهان شمرده شده است و ممکن است اتّفاقاً افراد ناوارد تعجب کنند که یأس از رحمت خدا چرا اینقدر سنگین تلقّى شده; حتى کریه تر از بسیارى از گناهان دیگر؟ فلسفه اش در حقیقت همین است که گناه کار مأیوس از رحمت، هیچ دلیلى نمى بیند که به فکر جبران بیفتد و یا لااقل دست از ادامه گناه بردارد، چون منطق او این است که آب از سر من گذشته است، چه یک قامت چه صد قامت! و من که رسواى جهانم غم دنیا هیچ است! بالاتر از سیاهى، رنگ دیگر نباشد، آخرش جهنم است، من که هم اکنون آن را براى خود خریده ام دیگر از چه مى ترسم؟! و مانند این حرف ها ...
امّا هنگامى که روزنه امید براى او گشوده شود، امید به عفو پروردگار، امید به تغییر وضع موجود، نقطه عطفى در زندگى او خواهد شد و او را به متوقف کردن حرکت در مسیر گناه و بازگشت به سوى پاکى و اصلاح، دعوت مى کند.
به همین دلیل، امید را مى توان همواره به عنوان یک عامل مؤثر تربیتى در مورد افراد فاسد شناخت. همچنین افراد صالحى که در محیط هاى فاسد گرفتاراند، بدون امید نمى توانند خویشتن را حفظ کنند.
نتیجه این که انتظار ظهور مصلحى که هر قدر دنیا فاسدتر مى شود امید ظهورش بیشتر مى گردد اثر فزاینده روانى در معتقدان دارد، و آنها را در برابر امواج نیرومند فساد بیمه مى کند; آنها نه تنها با گسترش دامنه فساد مأیوس نمى شوند; بلکه به مقتضاى: وعده وصل چون شود نزدیک * آتش عشق تیزتر گردد; وصول به هدف را در برابر خویش مى بینند و کوشش آنها براى مبارزه با فساد و یا حفظ خویشتن با شوق و عشق زیادترى ادامه پیدا مى کند.

از مجموع بحث هاى گذشته چنین نتیجه مى گیریم که اثر تخدیرى انتظار تنها در صورتى است که مفهوم آن مسخ یا تحریف شود ـ همانگونه که جمعى از مخالفان، تحریفش کرده اند و جمعى از موافقان مسخش ـ اما اگر به مفهوم واقعى در جامعه و فرد پیاده شود یک عامل مهم تربیتى و خود سازى و تحرّک و امید خواهد بود.
از جمله مدارک روشنى که این موضوع را تأیید مى کند این است که در ذیل آیه ( وَعَدَ اللهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِى الاَرْضِ ...)
«خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده اند وعده داده است که به یقین، خلافت روى زمین را، به آنان خواهد داد» از پیشوایان بزرگ اسلام نقل شده است که منظور از این آیه «هُوَ الْقائِمُ وَ اَصْحابُهُ»: «مهدى(علیه السلام) و یاران او هستند». (1)
و در حدیث دیگرى در این باره مى خوانیم: «نَزَلَتْ فى الْمَهْدى»: «این آیه درباره مهدى(علیه السلام)نازل شده است».
در این آیه مهدى(علیه السلام) و یارانش به عنوان: ( اَلَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ)«کسانى که از شما ایمان آورده و کارها شایسته انجام داده اند» معرفى شده اند، بنابراین تحقق این انقلاب جهانى بدون ایمان مستحکم که هرگونه ضعف و زبونى و ناتوانى را دور سازد، و بدون اعمال صالحى که راه را براى اصلاح جهان بگشاید امکان پذیر نیست. و آنها که در انتظار چنین برنامه اى هستند هم باید سطح آگاهى و ایمان خود را بالا ببرند و هم در اصلاح اعمال خویش بکوشند.
تنها چنین کسانى هستند که مى توانند نوید شرکت در حکومت او را به خود دهند; نه آنها که با ظلم و ستم همکارى دارند; و نه آنها که از ایمان و عمل صالح بیگانه اند. نه افراد ترسو و زبونى که بر اثر ضعف ایمان از همه چیز حتى از سایه خود مى ترسند.
و نه افراد سست و بى حال و بیکاره اى که دست روى دست گذارده و در برابر مفاسد محیط و جامعه شان سکوت اختیار کرده و کمترین تلاش و کوششى در راه مبارزه با فساد ندارند.
این است اثر سازنده قیام مهدى(علیه السلام) در جامعه اسلامى.
خداوندا! دیدگان ما را به جمالش روشن کن! و ما را از یاران وفادار و سربازان فداکارش قرار ده!
پایان جلد نهم پیام قرآن
ربیع الثانى سال 1415
مطابق با مهرماه سال 1373

1. بحار الانوار چاپ قدیم، جلد 13، صفحه 14.