بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ

به نام خداوند بخشنده مهربان

1 وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به خورشید و گسترش نور آن در صبحگاهان سوگند،(1)

2 وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

و به ماه هنگامى که از پى آن در آید،(2)

3 وَ النَّهارِ إِذا جَلاّها

و به روز هنگامى که خورشید را آشکار سازد،(3)

4 وَ اللَّیْلِ إِذا یَغْشاها

و به شب آن هنگام که آن را بپوشاند،(4)

5وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

و سوگند به آسمان و کسى که آن را بنا کرده،(5)

6 وَ الأَرْضِ وَ ما طَحاها

و به زمین و کسى که آن را گسترانیده،(6)

7 وَ نَفْس وَ ما سَوّاها

و سوگند به روح آدمى و آن کس که آن را (آفریده و) موزون ساخته،(7)

8 فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

سپس فجور و تقوایش ]= شر و خیرش [را به او الهام کرده است، (8)

9قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکّاها

که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده;(9)

10 وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسّاها

و آن که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است!(10)

11 کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم «ثمود» بر اثر طغیانشان، (پیامبر خود را) تکذیب کردند،(11)

12 إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آنگاه که شقى ترین آنها به پاخاست;(12)

13 فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللّهِ ناقَةَ اللّهِ وَ سُقْیاها

و پیامبر خدا (صالح) به آنان گفت: «ناقه (و معجزه) خداوند را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید).»(13)

14 فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوّاها

ولى آنها او را تکذیب و ناقه را پى کردند (و به هلاکت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهشان درهم کوبید و با خاک یکسان کرد.(14)

15 وَ لا یَخافُ عُقْباها

و او هرگز از فرجام مجازات ستمگران، باک ندارد.(15)