بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
1 عَبَسَ وَ تَوَلّى
چهره درهم کشید و روى بر تافت،(1)
2 أَنْ جاءَهُ الاْ َعْمى
از این که نابینایى به سراغ او آمد.(2)
3 وَ ما یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکّى
تو چه مى دانى شاید او تقوا پیشه کند،(3)
4 أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرى
یا متذکّر گردد و این تذکّر به حال او مفید باشد.(4)
5 أَمّا مَنِ اسْتَغْنى
امّا آن کس که خود را توانگر مى بیند، (5)
6 فَأَنْتَ لَهُ تَصَدّى
تو به او روى مى آورى،(6)
7 وَ ما عَلَیْکَ أَلاّ یَزَّکّى
در حالى که اگر او تقوا پیشه نکند چیزى بر تو نیست.(7)
8 وَ أَمّا مَنْ جاءَکَ یَسْعى
اما کسى که به سراغ تو مى آید و کوشش مى کند،(8)
9 وَ هُوَ یَخْشى
و (از خدا) ترسان است،(9)
10 فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهّى
تو از او غافل مى شوى! (10)
11 کَلاّ إِنَّها تَذْکِرَةٌ
هرگز چنین نیست (که آنها مى پندارند); این (قرآن براى همه) تذکر ویادآورى است،(11)
12 فَمَنْ شاءَ ذَکَرَهُ
و هر کس بخواهد از آن پند مى گیرد.(12)
13 فِی صُحُف مُکَرَّمَة
در الواح پرارزشى(13)
14 مَرْفُوعَة مُطَهَّرَة
والا قدر و پاکیزه،(14)
15 بِأَیْدِی سَفَرَة
به دست سفیرانى (15)
16 کِرام بَرَرَة
والا مقام (و فرمانبردار) و نیکوکار!(16)
17 قُتِلَ الاِْنْسانُ ما أَکْفَرَهُ
مرگ بر این انسان، چقدر ناسپاس است!(17)
18 مِنْ أَیِّ شَیْء خَلَقَهُ
مگر (خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟! (18)
19 مِنْ نُطْفَة خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ
او را از نطفه ناچیزى آفرید، سپس اندازه گیرى کرد و موزون ساخت،(19)
20 ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ
سپس راه (سعادت) را براى او آسان کرد(20)
21 ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ
بعد او را میراند و در قبر نهاد،(21)
22 ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ
پس هرگاه بخواهد او را زنده مى کند.(22)
23 کَلاّ لَمّا یَقْضِ ما أَمَرَهُ
هرگز چنین نیست (که او مى پندارد); او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است.(23)
24 فَلْیَنْظُرِ الاِْنْسانُ إِلى طَعامِهِ
انسان باید به غذاى خویش (و آفرینش آن) بنگرد! (24)
25 أَنّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبّاً
ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم،(25)
26 ثُمَّ شَقَقْنَا الاْ َرْضَ شَقّاً
سپس زمین را از هم شکافتیم،(26)
27 فَأَنْبَتْنا فِیها حَبّاً
و در آن دانه هاى فراوانى رویاندیم،(27)
28 وَ عِنَباً وَ قَضْباً
و انگور و سبزى بسیار،(28)
29 وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلاً
و زیتون و نخل فراوان،(29)
30 وَ حَدائِقَ غُلْباً
و باغ هاى پردرخت،(30)
31 وَ فاکِهَةً وَ أَبّاً
و میوه و چراگاه(31)
32 مَتاعاً لَکُمْ وَ لاَِنْعامِکُمْ
تا وسیله اى براى بهره گیرى شما و چهارپایانتان باشد. (32)
33 فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ
هنگامى که صیحه رستاخیز بیاید، (33)
34 یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ
در آن روز انسان از برادر خود مى گریزد،(34)
35 وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ
و از مادر و پدرش،(35)
36 وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ
و همسرو فرزندانش;(36)
37 لِکُلِّ امْرِئ مِنْهُمْ یَوْمَئِذ شَأْنٌ یُغْنِیهِ
آن روز هر کدام از آنها وضعى دارد که او را کاملاً به خود مشغول مى سازد.(37)
38 وُجُوهٌ یَوْمَئِذ مُسْفِرَةٌ
چهره هایى در آن روز گشاده و نورانى است(38)
39 ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ
خندان و مسرور است; (39)
40 وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذ عَلَیْها غَبَرَةٌ
و صورتهایى در آن روز غبارآلود است،(40)
41 تَرْهَقُها قَتَرَةٌ
و دود تاریکى آنها را پوشانده است،(41)
42 أُولئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ
آنان همان کافران و فاجرانند.(42)
