سمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ

به نام خداوند بخشنده مهربان

1 حم

حم.(1)

2 وَ الْکِتابِ الْمُبِینِ

سوگند به کتاب مبین (و روشنگر)،(2)

3 إِنّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ

که ما آن را قرآنى فصیح و گویا قرار دادیم، تا شما (آن را به خوبى) درک کنید.(3)

4 وَ إِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکِیمٌ

و این (قرآن) در لوح محفوظ نزد ما والا و استوار است!(4)

5 أَ فَنَضْرِبُ عَنْکُمُ الذِّکْرَ صَفْحاً أَنْ کُنْتُمْ قَوْماً مُسْرِفِینَ

آیا این ذکر [= قرآن] را از شما بازگیریم بخاطر این که قومى اسرافکارید؟!(5)

6 وَ کَمْ أَرْسَلْنا مِنْ نَبِیّ فِی الْأَوَّلِینَ

چه پیامبران بسیارى (براى هدایت) در میان اقوام پیشین فرستادیم;(6)

7 وَ ما یَأْتِیهِمْ مِنْ نَبِیّ إِلاّ کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ

ولى هیچ پیامبرى به سوى آنها نمى آمد مگر این که او را استهزا مى کردند.(7)

8 فَأَهْلَکْنا أَشَدَّ مِنْهُمْ بَطْشاً وَ مَضى مَثَلُ الْأَوَّلِینَ

امّا ما کسانى را که نیرومندتر از آنها بودند هلاک کردیم، و داستان (هلاکت) پیشینیان گذشت.(8)

9 وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَیَقُولُنَّ خَلَقَهُنَّ الْعَزِیزُ الْعَلِیمُ

اگر از آنان بپرسى: «چه کسى آسمانها و زمین را آفریده است؟» به یقین مى گویند: «خداوند توانا و دانا آنها را آفریده است».(9)

10 الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ مَهْداً وَ جَعَلَ لَکُمْ فِیها سُبُلاً لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ

همان کسى که زمین را محل آرامش شما قرار داد، و براى شما در آن راههایى آفرید، باشد تا هدایت شوید (و به مقصد برسید).(10)

11 وَ الَّذِی نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَر فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَیْتاً کَذالِکَ تُخْرَجُونَ

همان کسى که از آسمان آبى فرستاد به مقدار معیّن، و بوسیله آن سرزمین مرده را حیات بخشیدیم; همین گونه (در قیامت از قبرها) بیرون آورده مى شوید.(11)

12 وَ الَّذِی خَلَقَ الْأَزْواجَ کُلَّها وَ جَعَلَ لَکُمْ مِنَ الْفُلْکِ وَ الْأَنْعامِ ما تَرْکَبُونَ

و همان کسى که همه زوجها را آفرید، و براى شما از کشتیها و چهارپایان مرکبهایى قرار داد که بر آن سوار مى شوید،(12)

13 لِتَسْتَوُوا عَلى ظُهُورِهِ ثُمَّ تَذْکُرُوا نِعْمَةَ رَبِّکُمْ إِذَا اسْتَوَیْتُمْ عَلَیْهِ وَ تَقُولُوا سُبْحانَ الَّذِی سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما کُنّا لَهُ مُقْرِنِینَ

تا بر پشت آنها بخوبى قرار گیرید; سپس هنگامى که بر آنها قرار گرفتید، نعمت پروردگارتان را یاد کنید و بگویید: «پاک و منزّه است کسى که این را مسخّرما ساخت، وگرنه ما توانایى تسخیر آن را نداشتیم;(13)

14 وَ إِنّا إِلى رَبِّنا لَمُنْقَلِبُونَ

و به یقین ما به سوى پروردگارمان باز مى گردیم.»(14)

15 وَ جَعَلُوا لَهُ مِنْ عِبادِهِ جُزْءاً إِنَّ الْإِنْسانَ لَکَفُورٌ مُبِینٌ

آنها براى او از میان بندگانش جزئى قرار دادند (و ملائکه را دختران خدا خواندند); انسان ناسپاسى آشکار است.(15)   

16 أَمِ اتَّخَذَ مِمّا یَخْلُقُ بَنات وَ أَصْفاکُمْ بِالْبَنِینَ

آیا از میان مخلوقاتش دختران را (براى خود) انتخاب کرده وپسران را مخصوص شما ساخته است؟!(16)

17 وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِما ضَرَبَ لِلرَّحْمنِ مَثَلاً ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ کَظِیمٌ

در حالى که هر گاه یکى از آنها را به همان چیزى که براى خداوند رحمان شبیه قرار داده [= به تولّد دختر] بشارت دهند، صورتش (از فرط ناراحتى) سیاه مى شود و خشمگین مى گردد.(17)

18 أَ وَ مَنْ یُنَشَّؤُا فِى الْحِلْیَةِ وَ هُوَ فِى الْخِصامِ غَیْرُ مُبِین

آیا کسى را که در میان زینتها پرورش مى یابد و به هنگام جدال قادر به تبیین مقصود خود نیست (فرزند خدا مى خوانید)؟!(18)

19 وَ جَعَلُوا الْمَلائِکَةَ الَّذِینَ هُمْ عِبادُ الرَّحْمنِ إِناثاً أَ شَهِدُوا خَلْقَهُمْ سَتُکْتَبُ شَهادَتُهُمْ وَ یُسْئَلُونَ

و آنها فرشتگان را که بندگان خداوند رحمانند مؤنث پنداشتند; آیا هنگام آفرینش آنها حضور داشته اند؟! گواهى آنان نوشته مى شود و (از آن) بازخواست خواهند شد.(19)

20 وَ قالُوا لَوْ شاءَ الرَّحْمنُ ما عَبَدْناهُمْ ما لَهُمْ بِذالِکَ مِنْ عِلْم إِنْ هُمْ إِلاّ یَخْرُصُونَ

آنان گفتند: «اگر خداوند رحمان مى خواست ما آنها [= فرشتگان] را پرستش نمى کردیم.» ولى به این امر هیچ گونه علم و یقین ندارند و تنها حدسى بى اساس دارند.(20)

21 أَمْ آتَیْناهُمْ کِتاباً مِنْ قَبْلِهِ فَهُمْ بِهِ مُسْتَمْسِکُونَ

یا این که ما کتابى پیش از این به آنان داده ایم و آنها به آن تمسّک مى جویند؟! (21)

22 بَلْ قالُوا إِنّا وَجَدْنا آباءَنا عَلى أُمَّة وَ إِنّا عَلى آثارِهِمْ مُهْتَدُونَ

(چنین نبوده است،) بلکه آنها مى گویند: «ما نیاکان خود را بر آیینى یافتیم، و ما نیز به پیروى آنان هدایت یافته ایم.»(22)

23 وَ کَذالِکَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ فِی قَرْیَة مِنْ نَذِیر إِلاّ قالَ مُتْرَفُوها إِنّا وَجَدْنا آباءَنا عَلى أُمَّة وَ إِنّا عَلى آثارِهِمْ مُقْتَدُونَ

و این گونه در هیچ شهر و دیارى پیش از تو، انذارکننده اى نفرستادیم مگر این که ثروتمندان مست و مغرور آن گفتند: «ما پدران خود را بر آیینى یافتیم و به آثار آنان اقتدا مى کنیم.»(23)   

24 قالَ أَ وَ لَوْ جِئْتُکُمْ بِأَهْدى مِمّا وَجَدْتُمْ عَلَیْهِ آباءَکُمْ قالُوا إِنّا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ کافِرُونَ

(پیامبرشان) گفت: «آیا اگر من براى شما آیینى هدایت بخش تر از آنچه پدرانتان را بر آن یافتید آورده باشم (بازهم انکار مى کنید)؟!» گفتند: «(آرى،) ما به آنچه شما به آن فرستاده شده اید کافریم.» (24)

25 فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ فَانْظُرْ کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الْمُکَذِّبِینَ

به همین جهت آنان را مجازات کردیم; بنگر پایان کار تکذیب کنندگان چگونه بود!(25)

26 وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ لِأَبِیهِ وَ قَوْمِهِ إِنَّنِی بَراءٌ مِمّا تَعْبُدُونَ

و (به خاطر بیاور) هنگامى را که ابراهیم به پدرش [= عمویش آزر] و قومش گفت: «من از آنچه شما مى پرستید بیزارم.(26)

27 إِلاَّ الَّذِی فَطَرَنِی فَإِنَّهُ سَیَهْدِینِ

جز آن کسى که مرا آفریده، که او هدایتم خواهد کرد.»(27)

28 وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِیَةً فِی عَقِبِهِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ

او کلمه توحید را کلمه پاینده اى در نسلهاى بعد از خود قرار داد، شاید (به سوى خدا) بازگردند. (28)

29 بَلْ مَتَّعْتُ هؤُلاءِ وَ آباءَهُمْ حَتّى جاءَهُمُ الْحَقُّ وَ رَسُولٌ مُبِینٌ

ولى من این گروه و پدرانشان را از مواهب دنیا بهره مند ساختم تا حق و فرستاده آشکار (الهى) به سراغشان آمد;(29)

30 وَ لَمّا جاءَهُمُ الْحَقُّ قالُوا هذا سِحْرٌ وَ إِنّا بِهِ کافِرُونَ

هنگامى که حق به سراغشان آمد; گفتند: «این سحر است، و ما نسبت به آن کافریم.»(30)

31 وَ قالُوا لَوْ لا نُزِّلَ هذَا الْقُرْآنُ عَلى رَجُل مِنَ الْقَرْیَتَیْنِ عَظِیم

و گفتند: «چرا این قرآن بر مرد بزرگ (و ثروتمندى) از این دو شهر (مکه و طائف) نازل نشده است؟!»(31)

32 أَ هُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعِیشَتَهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ رَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْض دَرَجات لِیَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً سُخْرِیًّا وَ رَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِمّا یَجْمَعُونَ

آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم مى کنند؟! ما معیشت آنها را در زندگى دنیا در میانشان تقسیم کردیم و درجات بعضى را برتر از بعضى قرار دادیم تا یکدیگر را به خدمت گیرند; و رحمت پروردگارت از تمام آنچه جمع آورى مى کنند بهتر است.(32)

33 وَ لَوْ لا أَنْ یَکُونَ النّاسُ أُمَّةً واحِدَةً لَجَعَلْنا لِمَنْ یَکْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفاً مِنْ فِضَّة وَ مَعارِجَ عَلَیْها یَظْهَرُونَ

اگر (بهره فراوان کفّار از مواهب مادى) سبب نمى شد که همه مردم امّت واحد (گمراهى) شوند، ما براى خانه هاى کسانى که به (خداوند) رحمان کافر مى شدند سقفهایى از نقره و نردبانهایى (نقره اى) که از آن بالا روند قرار مى دادیم.(33)

34 وَ لِبُیُوتِهِمْ أَبْواباً وَ سُرُراً عَلَیْها یَتَّکِؤُنَ

و براى خانه هایشان درها و تختهایى (زیبا و نقره اى) قرار مى دادیم که بر آن تکیه کنند;(34)

35 وَ زُخْرُفاً وَ إِنْ کُلُّ ذالِکَ لَمّا مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُتَّقِینَ

و انواع زیورها; ولى تمام اینها بهره زندگى دنیاست، و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است.(35)

36 وَ مَنْ یَعْشُ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطاناً فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ

و هر کس از یاد خداوند رحمان، روى گردان شود شیطانى را بر او مسلط مى سازیم که همواره همنشین او خواهد بود.(36)

37 وَ إِنَّهُمْ لَیَصُدُّونَهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَ یَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ

و آنها [= شیاطین] این گروه را از راه (خدا) باز مى دارند، در حالى که گمان مى کنند هدایت یافتگان (حقیقى) آنها هستند.(37)

38 حَتّى إِذا جاءَنا قالَ یا لَیْتَ بَیْنِی وَ بَیْنَکَ بُعْدَ الْمَشْرِقَیْنِ فَبِئْسَ الْقَرِینُ

تا زمانى که (در قیامت) نزد ما حاضر شود مى گوید: «اى کاش میان من و تو فاصله مشرق و مغرب بود; چه بد همنشینى بودى!»(38)

39 وَ لَنْ یَنْفَعَکُمُ الْیَوْمَ إِذْ ظَلَمْتُمْ أَنَّکُمْ فِی الْعَذابِ مُشْتَرِکُونَ

(ولى به آنها مى گوییم:) این گفتگوها امروز به حال شما سودى ندارد، چرا که ظلم کردید; و همه در عذاب شرکت دادید.(39)

40 أَ فَأَنْتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ أَوْ تَهْدِی الْعُمْیَ وَ مَنْ کانَ فِی ضَلال مُبِین

(اى پیامبر!) آیا تو مى توانى سخن خود را به گوش کران برسانى، یا کوران و کسانى را که در گمراهى آشکارى هستند هدایت کنى؟!(40)

41 فَإِمّا نَذْهَبَنَّ بِکَ فَإِنّا مِنْهُمْ مُنْتَقِمُونَ

و هرگاه تو را (از میان آنها) ببریم، به یقین آنان را مجازات خواهیم کرد;(41)

42 أَوْ نُرِیَنَّکَ الَّذِی وَعَدْناهُمْ فَإِنّا عَلَیْهِمْ مُقْتَدِرُونَ

و یا اگر (زنده بمانى) آنچه را (از کیفر اعمالشان) به آنان وعده داده ایم به تو نشان خواهیم داد، زیرا ما بر آنها مسلّط هستیم.(42)

43 فَاسْتَمْسِکْ بِالَّذِی أُوحِیَ إِلَیْکَ إِنَّکَ عَلى صِراط مُسْتَقِیم

آنچه را بر تو وحى شده محکم بگیر که تو بر صراط مستقیمى.(43)

44 وَ إِنَّهُ لَذِکْرٌ لَکَ وَ لِقَوْمِکَ وَ سَوْفَ تُسْئَلُونَ

و این مایه یادآورى (و عظمت) تو و قوم تو است و بزودى (از رفتارتان با این نعمت) سؤال خواهید شد.(44)

45 وَ سْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رُسُلِنا أَ جَعَلْنا مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ آلِهَةً یُعْبَدُونَ

از پیامبرانى که پیش از تو فرستادیم (و پیروان راستین آنها) بپرس: آیا غیر از خداوند رحمان معبودانى براى پرستش قرار دادیم؟! (45)

46 وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآیاتِنا إِلى فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ فَقالَ إِنِّی رَسُولُ رَبِّ الْعالَمِینَ

ما موسى را با آیات خود به سوى فرعون و اشراف او فرستادیم; (موسى به آنها) گفت: «من فرستاده پروردگار جهانیانم».(46)

47 فَلَمّا جاءَهُمْ بِآیاتِنا إِذا هُمْ مِنْها یَضْحَکُونَ

ولى هنگامى که او با نشانه هاى ما به سراغ آنها آمد، به آن مى خندیدند.(47)

48 وَ ما نُرِیهِمْ مِنْ آیَة إِلاّ هِیَ أَکْبَرُ مِنْ أُخْتِها وَ أَخَذْناهُمْ بِالْعَذابِ لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ

ما هیچ آیه (و معجزه اى) به آنان نشان نمى دادیم مگر این که از دیگرى بزرگتر (و مهمتر) بود; و آنها را به (انواع) عذاب گرفتار کردیم شاید (بیدار شوند و) بازگردند. (48)

49 وَ قالُوا یا أَیُّهَا السّاحِرُ ادْعُ لَنا رَبَّکَ بِما عَهِدَ عِنْدَکَ إِنَّنا لَمُهْتَدُونَ

(وقتى گرفتار بلا مى شدند مى) گفتند: «اى ساحر! پروردگارت را به عهدى که با تو کرده بخوان، تا ما را از این بلا برهاند، که ما هدایت خواهیم یافت (و ایمان مى آوریم)»(49)

50 فَلَمّا کَشَفْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِذا هُمْ یَنْکُثُونَ

امّا هنگامى که عذاب را از آنها برطرف مى ساختیم، بى درنگ پیمان خود را مى شکستند.(50)

51 وَ نادى فِرْعَوْنُ فِی قَوْمِهِ قالَ یا قَوْمِ أَ لَیْسَ لِی مُلْکُ مِصْرَ وَ هذِهِ الْأَنْهارُ تَجْرِی مِنْ تَحْتِی أَ فَلا تُبْصِرُونَ

فرعون در میان قوم خود ندا داد و گفت: «اى قوم من! آیا حکومت مصر از آن من نیست، و این نهرها تحت فرمان من جریان ندارد؟! آیا نمى بینید؟!(51)

52 أَمْ أَنَا خَیْرٌ مِنْ هذَا الَّذِی هُوَ مَهِینٌ وَ لا یَکادُ یُبِینُ

مگر نه این است که من از این کسى که از طبقه پایین است و نمى تواند واضح سخن بگوید بهترم؟!(52)

53 فَلَوْلا أُلْقِیَ عَلَیْهِ أَسْوِرَةٌ مِنْ ذَهَب أَوْ جاءَ مَعَهُ الْمَلائِکَةُ مُقْتَرِنِینَ

(اگر راست مى گوید)چرا دستبندهاى طلا به او داده نشده، یا این که چرا فرشتگان دوشادوش او نیامده اند (تا گفتارش را تأیید کنند)؟!»(53)

54 فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطاعُوهُ إِنَّهُمْ کانُوا قَوْماً فاسِقِینَ

(فرعون) قوم خود را سبک شمرد (و فریب داد)، در نتیجه از او اطاعت کردند; به یقین آنان قومى فاسق بودند.(54)

55 فَلَمّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْناهُمْ أَجْمَعِینَ

امّا هنگامى که ما رابه خشم آوردند، آنان را مجازات کرده و همه را غرق کردیم.(55)

56 فَجَعَلْناهُمْ سَلَفاً وَ مَثَلاً لِلْآخِرِینَ

و آنها را پیشگامان (در عذاب) و عبرتى براى آیندگان قرار دادیم.(56)

57 وَ لَمّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْیَمَ مَثَلاً إِذا قَوْمُکَ مِنْهُ یَصِدُّونَ

و هنگامى که درباره فرزند مریم مَثَلى زده شد، ناگهان قوم تو بخاطر آن دادوفریاد راه انداختند. (57)

58 وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَیْرٌ أَمْ هُوَ ما ضَرَبُوهُ لَکَ إِلاّ جَدَلاً بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ

و گفتند: «آیا خدایان ما بهترند یا او [= مسیح]؟! (اگر معبودان ما در دوزخند، مسیح نیز در دوزخ است، چرا که معبود واقع شده)!» ولى آنها این مَثَل را جز از طریق جدال (و لجاج) براى تو نزدند; آنان گروهى کینه توز و پرخاشگرند.(58)

59 إِنْ هُوَ إِلاّ عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَیْهِ وَ جَعَلْناهُ مَثَلاً لِبنى اِسْرائیلَ

او [= مسیح] فقط بنده اى بود که ما نعمت به او بخشیدیم و او را نمونه و اسوه اى براى بنى اسرائیل قرار دادیم.(59)

60 وَ لَوْ نَشاءُ لَجَعَلْنا مِنْکُمْ مَلائِکَةً فِی الْأَرْضِ یَخْلُفُونَ

و اگر بخواهیم به جاى شما در زمین فرشتگانى قرار مى دهیم که جانشین (شما) گردند.(60)

61 وَ إِنَّهُ لَعِلْمٌ لِلسّاعَةِ فَلا تَمْتَرُنَّ بِها وَ اتَّبِعُونِ هذا صِراطٌ مُسْتَقِیمٌ

و او سبب آگاهى (و نشانه اى) بر روز قیامت است.(زیرا نزول عیسى گواه نزدیکى رستاخیز است); هرگز در قیامت تردید نکنید; و از من پیروى کنید که این راه مستقیم است.(61)

62 وَ لا یَصُدَّنَّکُمُ الشَّیْطانُ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبِینٌ

و شیطان شما را (از راه خدا) باز ندارد، که او به یقین دشمن آشکار شماست. (62)

63 وَ لَمّا جاءَ عِیسى بِالْبَیِّناتِ قالَ قَدْ جِئْتُکُمْ بِالْحِکْمَةِ وَ لِأُبَیِّنَ لَکُمْ بَعْضَ الَّذِی تَخْتَلِفُونَ فِیهِ فَاتَّقُوا اللّهَ وَ أَطِیعُونِ

و هنگامى که عیسى با دلایل روشن به سراغ آنها [= بنى اسرائیل] آمد گفت: «من براى شما حکمت آورده ام، و آمده ام تا برخى از آنچه را که در آن اختلاف دارید براى شما روشن کنم; پس تقواى الهى پیشه کنید و از من اطاعت نمایید.(63)

64 إِنَّ اللّهَ هُوَ رَبِّی وَ رَبُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقِیمٌ

به یقین خداوند پروردگار من و پروردگار شماست; (تنها) او را پرستش کنید که راه راست همین است.»(64)

65 فَاخْتَلَفَ الْأَحْزابُ مِنْ بَیْنِهِمْ فَوَیْلٌ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْ عَذابِ یَوْم أَلِیم

ولى گروههایى از میان آنها (درباره مسیح) اختلاف کردند(و بعضى او را خدا پنداشتند); واى بر کسانى که ستم کردند از عذاب روزى دردناک!(65)

66 هَلْ یَنْظُرُونَ إِلاَّ السّاعَةَ أَنْ تَأْتِیَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لا یَشْعُرُونَ

آیا جز این انتظارى دارند که قیامت ناگهان به سراغشان آید در حالى که نمى فهمند؟!(66)

67 اَلْأَخِلاّءُ یَوْمَئِذ بَعْضُهُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِینَ

دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند، مگر پرهیزگاران.(67)

68 یا عِبادِ لا خَوْفٌ عَلَیْکُمُ الْیَوْمَ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ

اى بندگان من! امروز نه ترسى بر شماست و نه اندوهگین مى شوید.(68)

69 الَّذِینَ آمَنُوا بِآیاتِنا وَ کانُوا مُسْلِمِینَ

همان کسانى که به آیات ما ایمان آوردند و تسلیم بودند.(69)

70 ادْخُلُوا الْجَنَّةَ أَنْتُمْ وَ أَزْواجُکُمْ تُحْبَرُونَ

(به آنها خطاب مى شود:) شما و همسرانتان در نهایت شادمانى وارد بهشت شوید!(70)

71 یُطافُ عَلَیْهِمْ بِصِحاف مِنْ ذَهَب وَ أَکْواب وَ فِیها ما تَشْتَهِیهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْیُنُ وَ أَنْتُمْ فِیها خالِدُونَ

(این در حالى است که براى پذیرایى آنها) ظرفهاى طلایى و جامهاى (شراب طهور) را گرداگرد آنها مى گردانند; و در آنجا هر چه دلها مى خواهد و چشمها از آن لذت مى برد آماده است; و شما جاودانه در آن خواهید ماند. (71)

72 وَ تِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتِی أُورِثْتُمُوها بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ

این بهشتى است که شما وارث آن مى شوید بخاطر اعمالى که انجام مى دادید. (72)

73 لَکُمْ فِیها فاکِهَةٌ کَثِیرَةٌ مِنْها تَأْکُلُونَ

و در آن براى شما میوه هاى فراوان است که از آن مى خورید.(73)

74 إِنَّ الْمُجْرِمِینَ فِی عَذابِ جَهَنَّمَ خالِدُونَ

(ولى) مجرمان در عذاب دوزخ جاودانه مى مانند.(74)

75 لا یُفَتَّرُ عَنْهُمْ وَ هُمْ فِیهِ مُبْلِسُونَ

هرگز عذاب آنان کاسته نمى شود، و در آن جا (از همه چیز) مأیوسند.(75)

76 وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لکِنْ کانُوا هُمُ الظّالِمِینَ

و مابه آنها ستم نکردیم، آنان خود ستمکار بودند.(76)

77 وَ نادَوْا یا مالِکُ لِیَقْضِ عَلَیْنا رَبُّکَ قالَ إِنَّکُمْ ماکِثُونَ

آنها فریاد مى کشند: «اى مالک دوزخ! (اى کاش) پروردگارت ما را بمیراند (تا آسوده شویم)!» مى گوید: «شما (در این جا) ماندگار هستید.»(77)

78 لَقَدْ جِئْناکُمْ بِالْحَقِّ وَ لکِنَّ أَکْثَرَکُمْ لِلْحَقِّ کارِهُونَ

ما حق را براى شما آوردیم; ولى بیشتر شما از حق ناخشنود بودید. (78)

79 أَمْ أَبْرَمُوا أَمْراً فَإِنّا مُبْرِمُونَ

بلکه آنها تصمیم محکم بر توطئه گرفتند; ما نیزاراده محکمى(درباره آنها) داریم.(79)

80 أَمْ یَحْسَبُونَ أَنّا لا نَسْمَعُ سِرَّهُمْ وَ نَجْواهُمْ بَلى وَ رُسُلُنا لَدَیْهِمْ یَکْتُبُونَ

آیا آنان مى پندارند که ما اسرار نهانى و سخنان درگوشى آنان را نمى شنویم؟! آرى، فرستادگان [= فرشتگان] ما نزد آنها هستند و مى نویسند.(80)

81 قُلْ إِنْ کانَ لِلرَّحْمنِ وَلَدٌ فَأَنَا أَوَّلُ الْعابِدِینَ

بگو: «اگر براى خداوند فرزندى بود، من نخستین پرستش کننده او بودم.»(81)

82 سُبْحانَ رَبِّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمّا یَصِفُونَ

منزّه است پروردگار آسمانها و زمین، پروردگار عرش، از آنچه (درباره او) توصیف مى کنند!(82)

83 فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَ یَلْعَبُوا حَتّى یُلاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ

آنان را (به حال خود) واگذار تا در باطل غوطهور باشند و سرگرم بازى شوند تا روزى را که به آنها وعده داده شده است ملاقات کنند (و نتیجه کار خود را ببینند)!(83)

84 وَ هُوَ الَّذِی فِی السَّماءِ إِلهٌ وَ فِی الْأَرْضِ إِلهٌ وَ هُوَ الْحَکِیمُ الْعَلِیمُ

او کسى است که هم در آسمان معبود است و هم در زمین; و او حکیم و داناست.(84)

85 وَ تَبارَکَ الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَیْنَهُما وَ عِنْدَهُ عِلْمُ السّاعَةِ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ

پر برکت و زوال ناپذیر است کسى که حکومت آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است از آن اوست; و آگاهى از قیام قیامت نزد اوست و به سوى اوبازگردانده مى شوید.(85)

86 وَ لا یَمْلِکُ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفاعَةَ إِلاّ مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ

کسانى را که غیر از او مى خوانند اختیار شفاعت ندارند; مگر آنها که شهادت بحق داده اند و بخوبى آگاهند.(86)

87 وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُمْ لَیَقُولُنَّ اللّهُ فَأَنّى یُؤْفَکُونَ

و اگر از آنها بپرسى چه کسى آنان را آفریده، به یقین مى گویند: خداوند یگانه; پس چگونه (از عبادت او) منحرف مى شوند؟!(87)

88 وَ قِیلِهِ یا رَبِّ إِنَّ هؤُلاءِ قَوْمٌ لایُؤْمِنُونَ

و (چگونه از شکایت پیامبر که) مى گوید: «پروردگارا! اینها قومى هستند که ایمان نمى آورند» (غافل مى شوند؟!) (88)

89 فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَ قُلْ سَلامٌ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ

پس (اکنون) از آنان روى برگردان و بگو: «سلام بر شما»، امّا بزودى خواهند دانست!(89)