بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ

به نام خداوند بخشنده مهربان

1 الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِى لَهُ ما فِى السَّماواتِ وَ ما فِى الأَرْضِ وَ لَهُ الْحَمْدُ فِى الآخِرَةِ وَ هُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ

حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که تمام آنچه در آسمانها و زمین است از آن اوست; و (نیز) حمد و ستایش در سراى آخرت مخصوص اوست; و او حکیم و آگاه است.(1)

2 یَعْلَمُ ما یَلِجُ فِى الأَرْضِ وَ ما یَخْرُجُ مِنْها وَ ما یَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما یَعْرُجُ فِیها وَ هُوَ الرَّحِیمُ الْغَفُورُ

آنچه در زمین داخل مى شود و آنچه را ازآن برمى آید مى داند، و (همچنین) آنچه از آسمان نازل مى شود و آنچه بر آن بالا مى رود; و او مهربان و آمرزنده است.(2)

3 وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لاتَأْتِینَا السّاعَةُ قُلْ بَلى وَ رَبِّى لَتَأْتِیَنَّکُمْ عالِمِ الْغَیْبِ لایَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقالُ ذَرَّة فِى السَّماواتِ وَ لا فِى الأَرْضِ وَ لا أَصْغَرُ مِنْ ذالِکَ وَ لا أَکْبَرُ إِلاّ فِى کِتاب مُبِین

کافران گفتند: «قیامت هرگز به سراغ ما نخواهد آمد.» بگو: «آرى به پروردگارم سوگند که به سراغ شما خواهد آمد، پروردگارى که از غیب آگاه است و حتى به اندازه سنگینى ذرّه اى در آسمانها و زمین از علم او دور نخواهد ماند، و نه کوچکتر از آن و نه بزرگتر، مگر این که در کتابى آشکار ثبت است.»(3)

4 لِیَجْزِىَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ أُولئِکَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقُ کَرِیمٌ

تا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده اند پاداش دهد; براى آنان آمرزش و روزى پرارزشى است.(4)

5 وَ الَّذِینَ سَعَوْا فِى آیاتِنا مُعاجِزِینَ أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مِنْ رِجْز أَلِیمٌ

و کسانى که سعى در (تکذیب) آیات ما داشتند و گمان کردند مى توانند از حوزه قدرت ما بگریزند، (و به اراده حتمى ما غالب شوند) عذابى شدید و دردناک خواهند داشت! (5)

6 وَ یَرَى الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ الَّذِى أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ هُوَ الْحَقَّ وَ یَهْدِى إِلى صِراطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ

کسانى که به ایشان علم داده شده،مى دانند آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده حق است و به راه خداوند توانا و ستوده هدایت مى کند.(6)

7 وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ نَدُلُّکُمْ عَلى رَجُل یُنَبِّئُکُمْ إِذا مُزِّقْتُمْ کُلَّ مُمَزَّق إِنَّکُمْ لَفِى خَلْق جَدِید

و کافران گفتند: «آیا مردى را به شما نشان دهیم که به شما خبر مى دهد هنگامى که (مُردید و) کاملاً از هم متلاشى شدید، (بار دیگر) آفرینش تازه اى خواهید یافت؟!(7)

8 أَفْتَرى عَلَى اللّهِ کَذِباً أَمْ بِهِ جِنَّةٌ بَلِ الَّذِینَ لایُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ فِى الْعَذابِ وَ الضَّلالِ الْبَعِیدِ

آیا او بر خدا دروغ بسته یا به جنونى گرفتار است؟!» (چنین نیست)، بلکه کسانى که به آخرت ایمان نمى آورند، در عذاب و گمراهى دورى هستند.(8)

9 أَ فَلَمْ یَرَوْا إِلى ما بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الأَرْضِ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَیْهِمْ کِسَفاً مِنَ السَّماءِ إِنَّ فِى ذالِکَ لَآیَةً لِکُلِّ عَبْد مُنِیب

آیا به آنچه پیش رو و پشت سر آنان از آسمان و زمین قرار دارد نگاه نکردند (تا به قدرت خدا بر همه چیز واقف شوند)؟! اگر ما بخواهیم آنها را (با یک زمین لرزه) در زمین فرو مى بریم، یا قطعه هایى از سنگهاى آسمانى را بر آنها فرو مى ریزیم; در این نشانه اى است (بر قدرت خداوند) براى هر بنده بازگشت کننده (به سوى خدا). (9)

10 وَ لَقَدْ آتَیْنا داوُدَ مِنّا فَضْلاً یا جِبالُ أَوِّبِی مَعَهُ وَ الطَّیْرَ وَ أَلَنّا لَهُ الْحَدِیدَ

و ما به داود از سوى خود فضیلتى بزرگ بخشیدیم; (ما به کوهها و پرندگان گفتیم:) اى کوهها و اى پرندگان! با او (در تسبیح خدا) هم آواز شوید. و آهن را براى او نرم کردیم.(10)

11 أَنِ اعْمَلْ سابِغات وَ قَدِّرْ فِی السَّرْدِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً إِنِّی بِما تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ

(و به او گفتیم:) زره هاى کامل و فراخ بساز، و حلقه ها را به اندازه و متناسب کن. و عمل صالح به جا آورید که من به آنچه انجام مى دهید بینا هستم.(11)

12 وَ لِسُلَیْمانَ الرِّیحَ غُدُوُّها شَهْرٌ وَ رَواحُها شَهْرٌ وَ أَسَلْنا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ وَ مِنَ الْجِنِّ مَنْ یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ وَ مَنْ یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنا نُذِقْهُ مِنْ عَذابِ السَّعِیرِ

و باد را براى سلیمان مسخّر ساختیم که صبحگاهان مسیر یک ماه را مى پیمود و عصرگاهان مسیر یک ماه را; و چشمه مس مذاب را براى او روان ساختیم; و گروهى از جنّ پیش روى او به فرمان پروردگارش کار مى کردند; و هر کدام از آنها که از فرمان ما سرپیچى مى کرد، او را از عذاب آتش سوزان مى چشاندیم!(12)

13 یَعْمَلُونَ لَهُ ما یَشاءُ مِنْ مَحارِیبَ وَ تَماثِیلَ وَ جِفان کَالْجَوابِ وَ قُدُور راسِیات اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکْراً وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ

آنها هر چه سلیمان مى خواست برایش مى ساختند: معبدها، تمثالها، ظروف بزرگ غذا به اندازه حوضها،و دیگهاى ثابت (که از بزرگى قابل حمل و نقل نبود; و به آنان گفتیم:) اى خاندان داود! شکر (این همه نعمت را) به جا آورید; ولى عدّه کمى از بندگان من شکرگزارند.(13)

14 فَلَمّا قَضَیْنا عَلَیْهِ الْمَوْتَ ما دَلَّهُمْ عَلى مَوْتِهِ إِلاّ دَابَّةُ الأَرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَأَتَهُ فَلَمّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ ما لَبِثُوا فِى الْعَذابِ الْمُهِینِ

(با این همه جلال و شکوه سلیمان) هنگامى که مرگ را بر او مقرّر داشتیم، آنها را از مرگ وى آگاه نساخت مگر جنبنده زمین [= موریانه] در حالى که عصاى او را مى خورد (تا شکست و پیکر سلیمان فرو افتاد); هنگامى که بر زمین افتاد جنّیان فهمیدند که اگر از غیب آگاه بودند در عذاب خوارکننده باقى نمى ماندند.(14)

15 لَقَدْ کانَ لِسَبَإ فِی مَسْکَنِهِمْ آیَةٌ جَنَّتانِ عَنْ یَمِین وَ شِمال کُلُوا مِنْ رِزْقِ رَبِّکُمْ وَ اشْکُرُوا لَهُ بَلْدَةٌ طَیِّبَةٌ وَ رَبٌّ غَفُورٌ

براى قوم «سبا» در محل سکونتشان نشانه اى (از قدرت الهى) بود: دو باغ (بزرگ با میوه هاى فراوان) از راست و چپ (رودخانه عظیم; و به آنها گفتیم:) از روزى پروردگارتان بخورید وشکر او را به جا آورید; شهرى است پاک و پاکیزه، و پروردگارى آمرزنده (و مهربان).(15)

16 فَأَعْرَضُوا فَأَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ سَیْلَ الْعَرِمِ وَ بَدَّلْناهُمْ بِجَنَّتَیْهِمْ جَنَّتَیْنِ ذَواتَیْ أُکُل خَمْط وَ أَثْل وَ شَیْء مِنْ سِدْر قَلِیل

امّا آنها (از خدا) روى گردان شدند، و ما سیل ویرانگر را بر آنان فرستادیم، و دو باغ (پر برکت) شان را به دو باغ (بى ارزش) با میوه هاى تلخ و درختان «شوره گز» و اندکى درخت سدر مبدّل ساختیم.(16)

17 ذالِکَ جَزَیْناهُمْ بِما کَفَرُوا وَ هَلْ نُجازِی إِلاَّ الْکَفُورَ

این کیفر را بخاطر کفرانشان به آنها دادیم; و آیا ما کسى جز افراد کفران کننده را مجازات مى کنیم؟!(17)

18 وَ جَعَلْنا بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ الْقُرَى الَّتِی بارَکْنا فِیها قُرىً ظاهِرَةً وَ قَدَّرْنا فِیهَا السَّیْرَ سِیرُوا فِیها لَیالِیَ وَ أَیّاماً آمِنِینَ

و میان آنها و شهرهایى که برکت داده بودیم، آبادیهاى آشکارى (بر سر راهشان) قرار دادیم; و سفر در میان آنها را بطور متناسب (با فاصله نزدیک) مقرّر داشتیم; (و به آنان گفتیم:) شبها و روزها در این آبادیهابا ایمنى (کامل) سفر کنید.(18)

19 فَقالُوا رَبَّنا باعِدْ بَیْنَ أَسْفارِنا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْناهُمْ أَحادِیثَ وَ مَزَّقْناهُمْ کُلَّ مُمَزَّق إِنَّ فِی ذالِکَ لَآیات لِکُلِّ صَبّار شَکُور

ولى (این ناسپاسان) گفتند: «پروردگارا! میان سفرهاى ما دورى بیفکن» (تا بینوایان نتوانند دوش به دوش اغنیا سفر کنند. و اینگونه) به خویشتن ستم کردند; و ما آنان را داستانهایى (براى عبرت دیگران) قرار دادیم و جمعیّتشان را به طور کامل متلاشى ساختیم; در این ماجرا، نشانه هاى عبرتى براى هر صبور شکرگزار است.(19)

20 وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلاّ فَرِیقاً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ

(آرى) به یقین، ابلیس گمان خود را در باره آنها محقّق ساخت که همگى از او پیروى کردند جز گروه اندکى از مؤمنان.(20)

21 وَ ما کانَ لَهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سُلْطان إِلاّ لِنَعْلَمَ مَنْ یُؤْمِنُ بِالآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْها فِی شَکّ وَ رَبُّکَ عَلى کُلِّ شَیْء حَفِیظٌ

او هیچ سلطه اى بر آنان نداشت جز براى این که مؤمنان به آخرت را از آنها که درباره آن شک هستند مشخص سازیم; و پروردگار تو، نگاهبان همه چیز است.(21)

22 قُلِ ادْعُوا الَّذِینَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللّهِ لایَمْلِکُونَ مِثْقالَ ذَرَّة فِى السَّماواتِ وَ لا فِى الأَرْضِ وَ ما لَهُمْ فِیهِما مِنْ شِرْک وَ ما لَهُ مِنْهُمْ مِنْ ظَهِیر

بگو: «کسانى را که غیر از خدا (معبود خود) مى پندارید بخوانید! (آنها هرگز گرهى از کار شما نمى گشایند، چرا که) آنها به اندازه ذرّه اى در آسمانها و زمین مالک نیستند، و نه در (خلقت و مالکیّت) آنها شریکند، و نه یاور او (در آفرینش) بودند».(22)

23 وَ لاتَنْفَعُ الشَّفاعَةُ عِنْدَهُ إِلاّ لِمَنْ أَذِنَ لَهُ حَتّى إِذا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قالُوا ما ذا قالَ رَبُّکُمْ قالُوا الْحَقَّ وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْکَبِیرُ

شفاعت نزد او، جز براى کسى که (خداوند) براى او اذن شفاعت داده، سودى ندارد. (در آن روز همه در اضطرابند) تا زمانى که اضطراب از دلهاى آنان زایل گردد (و فرمان از ناحیه او صادر شود; مجرمان به شفیعان) مى گویند: «پروردگارتان چه دستورى داده؟» مى گویند: «حق را (بیان کرد و اجازه شفاعت درباره مستحقان داد); و اوست بلند مرتبه و بزرگ.»(23)

24 قُلْ مَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ قُلِ اللّهُ وَ إِنّا أَوْ إِیّاکُمْ لَعَلى هُدىً أَوْ فِی ضَلال مُبِین

بگو: «چه کسى شما را از آسمانها وزمین روزى مى دهد؟» بگو: «خداوند یگانه! و ما یا شما بر (طریق) هدایت یا در گمراهى آشکارى هستیم.» (24)

25 قُلْ لاتُسْئَلُونَ عَمّا أَجْرَمْنا وَ لانُسْئَلُ عَمّا تَعْمَلُونَ

بگو: «شما از گناهى که ما کرده ایم سؤال نخواهید شد، (همان گونه که) ما در برابر آنچه شما انجام مى دهید، سؤال نخواهیم شد.»(25)

26 قُلْ یَجْمَعُ بَیْنَنا رَبُّنا ثُمَّ یَفْتَحُ بَیْنَنا بِالْحَقِّ وَ هُوَ الْفَتّاحُ الْعَلِیمُ

بگو: «پروردگار ما همه ما را جمع مى کند، سپس در میان ما بحق داورى مى نماید (و مجرمان را از نیکوکاران جدا مى سازد)، و اوست داور آگاه.»(26)

27 قُلْ أَرُونِیَ الَّذِینَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَکاءَ کَلاّ بَلْ هُوَ اللّهُ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ

بگو: «کسانى را که بعنوان همتا به او ملحق ساخته اید به من نشان دهید! هرگز چنین نیست! (او همتا و شبیهى ندارد)، بلکه او خداوند توانا و حکیم است».(27)

28 وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاّ کافَّةً لِلنّاسِ بَشِیراً وَ نَذِیراً وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النّاسِ لایَعْلَمُونَ

و ما تو را جز براى همه مردم نفرستادیم تا (آنها را به پاداشهاى الهى) بشارت دهى و (از عذاب او) بترسانى; ولى بیشتر مردم نمى دانند. (28)

29 وَ یَقُولُونَ مَتى هذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِینَ

مى گویند: «اگر راست مى گویید، این وعده (رستاخیز)کى خواهد بود؟!»(29)

30 قُلْ لَکُمْ مِیعادُ یَوْم لاتَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ ساعَةً وَ لاتَسْتَقْدِمُونَ

بگو: «وعده شما روزى خواهد بود که نه ساعتى از آن تأخیر مى کنید و نه (بر آن) پیشى خواهید گرفت.»(30)

31 وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهذَا الْقُرْآنِ وَ لا بِالَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَ لَوْ تَرى إِذِ الظّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ یَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلى بَعْض الْقَوْلَ یَقُولُ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لَوْ لا أَنْتُمْ لَکُنّا مُؤْمِنِینَ

کافران گفتند: «ما هرگز به این قرآن و کتابهاى دیگرى که پیش از آن بوده ایمان نخواهیم آورد.» اگر ببینى هنگامى که این ستمکاران در پیشگاه پروردگارشان (براى حساب و مجازات) نگه داشته شده اند در حالى که هر کدام گناه خود را به گردن دیگرى مى اندازد (از کار آنها تعجب مى کنى)! مستضعفان به مستکبران مى گویند: «اگر شما نبودید ما مؤمن بودیم.»(31)

32 قالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا لِلَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا أَ نَحْنُ صَدَدْناکُمْ عَنِ الْهُدى بَعْدَ إِذْ جاءَکُمْ بَلْ کُنْتُمْ مُجْرِمِینَ

(امّا) مستکبران به مستضعفان مى گویند: «آیا ما شما را از هدایت بازداشتیم بعد از آن که به سراغ شما آمد (و آن را بخوبى دریافتید)؟!بلکه شما خود مجرم بودید.»(32)

33 وَ قالَ الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا بَلْ مَکْرُ اللَّیْلِ وَ النَّهارِ إِذْ تَأْمُرُونَنا أَنْ نَکْفُرَ بِاللّهِ وَ نَجْعَلَ لَهُ أَنْداداً وَ أَسَرُّوا النَّدامَةَ لَمّا رَأَوُا الْعَذابَ وَ جَعَلْنَا الأَغْلالَ فِی أَعْناقِ الَّذِینَ کَفَرُوا هَلْ یُجْزَوْنَ إِلاّ ماکانُوا یَعْمَلُونَ

و مستضعفان به مستکبران مى گویند: «مکر و نیرنگ شما در شب و روز (مایه گمراهى ما شد)، هنگامى که به ما دستور مى دادید که به خداوند کافر شویم و همتایانى براى او قرار دهیم.» و آنان هنگامى که عذاب (الهى) را مى بینند پشیمانى خود را پنهان مى کنند (تا بیشتر رسوا نشوند). و ما غل و زنجیرها در گردن کافران مى نهیم; آیا جز آنچه عمل مى کردند به آنها جزا داده مى شود؟!(33)

34 وَ ما أَرْسَلْنا فِی قَرْیَة مِنْ نَذِیر إِلاّ قالَ مُتْرَفُوها إِنّا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ کافِرُونَ

و ما در هیچ شهر و دیارى (پیامبرى) بیم دهنده اى نفرستادیم مگر این که ثروتمندان آنها (که مست ناز و نعمت بودند) گفتند: «ما به آنچه فرستاده شده اید کافریم.»(34)

35 وَ قالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوالاً وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ

و گفتند: «اموال و فرزندان ما (از همه) بیشتر است (و این نشانه علاقه خدا به ماست.); و ما هرگز عذاب نخواهیم شد.»(35)

36 قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ وَ یَقْدِرُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النّاسِ لایَعْلَمُونَ

بگو: «پروردگار من روزى را براى هر کس بخواهد وسعت مى بخشد یا تنگ مى گیرد، (این نشانه قرب و بعد به درگاه او نیست); ولى بیشتر مردم نمى دانند.» (36)

37 وَ ما أَمْوالُکُمْ وَ لا أَوْلادُکُمْ بِالَّتِی تُقَرِّبُکُمْ عِنْدَنا زُلْفى إِلاّ مَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَأُولئِکَ لَهُمْ جَزاءُ الضِّعْفِ بِما عَمِلُوا وَ هُمْ فِی الْغُرُفاتِ آمِنُونَ

اموال و فرزندانتان هرگزشما را نزد ما مقرّب نمى سازد، جز کسانى که ایمان بیاورند و عمل صالحى انجام دهند که براى آنان در برابر کارهایى که انجام داده اند پاداش مضاعف است; و آنها در غرفه هاى بهشتى در (نهایت) امنیت خواهند بود. (37)

38 وَ الَّذِینَ یَسْعَوْنَ فِی آیاتِنا مُعاجِزِینَ أُولئِکَ فِی الْعَذابِ مُحْضَرُونَ

و کسانى که براى انکار و ابطال آیات ما تلاش مى کنند و مى پندارند از حوزه قدرت ما فرار خواهند کرد، در عذاب (الهى) احضار مى شوند.(38)

39 قُلْ إِنَّ رَبِّی یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ یَقْدِرُ لَهُ وَ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَیْء فَهُوَ یُخْلِفُهُ وَ هُوَ خَیْرُ الرّازِقِینَ

بگو: «پروردگارم روزى را براى هر کس از بندگانش بخواهد وسعت مى بخشد یا تنگ مى گیرد; و هر چیزى را (در راه او) انفاق کنید، عوض آن رامى دهد (و جاى آن را پر مى کند); و او بهترین روزى دهندگان است.»(39)

40 وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً ثُمَّ یَقُولُ لِلْمَلائِکَةِ أَ هؤُلاءِ إِیّاکُمْ کانُوا یَعْبُدُونَ

(به خاطر بیاور) روزى را که خداوند همه آنان را محشور مى کند، سپس به فرشتگان مى گوید: «آیا اینها شما را پرستش مى کردند؟!»(40)

41 قالُوا سُبْحانَکَ أَنْتَ وَلِیُّنا مِنْ دُونِهِمْ بَلْ کانُوا یَعْبُدُونَ الْجِنَّ أَکْثَرُهُمْ بِهِمْ مُؤْمِنُونَ

آنها مى گویند:«منزّهى (از این که همتایى داشته باشى)! تنها تو ولىّ و سرپرست مایى، نه آنها; (آنها ما را پرستش نمى کردند) بلکه جنّ را پرستش مى نمودند; و اکثرشان به آنها ایمان داشتند.» (41)

42 فَالْیَوْمَ لایَمْلِکُ بَعْضُکُمْ لِبَعْض نَفْعاً وَ لا ضَرّاً وَ نَقُولُ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا ذُوقُوا عَذابَ النّارِ الَّتِی کُنْتُمْ بِها تُکَذِّبُونَ

(آرى) امروز کسى از شما نسبت به دیگرى مالک سود و زیانى نیست; و به ستمکاران مى گوییم: «بچشید عذاب آتشى راکه تکذیب مى کردید!»(42)

43 وَ إِذا تُتْلى عَلَیْهِمْ آیاتُنا بَیِّنات قالُوا ما هذا إِلاّ رَجُلٌ یُرِیدُ أَنْ یَصُدَّکُمْ عَمّا کانَ یَعْبُدُ آباؤُکُمْ وَ قالُوا ما هذا إِلاّ إِفْکٌ مُفْتَرىً وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمّا جاءَهُمْ إِنْ هذا إِلاّ سِحْرٌ مُبِینٌ

و هنگامى که آیات روشنگر ما برآنان خوانده مى شود، مى گویند: «او فقط مردى است که مى خواهد شما رااز آنچه پدرانتان مى پرستیدند باز دارد.» و مى گویند: «این جز دروغ بزرگى که (به خدا) بسته شده چیز دیگرى نیست.» و کافران درباره حق هنگامى که به سراغشان آمد گفتند: «این، جز افسونى آشکار نیست.»(43)

44 وَ ما آتَیْناهُمْ مِنْ کُتُب یَدْرُسُونَها وَ ما أَرْسَلْنا إِلَیْهِمْ قَبْلَکَ مِنْ نَذِیر

ما (قبلاً) چیزى از کتابهاى آسمانى را به آنان نداده ایم که آن را بیاموزند (و به اتکاى آن سخنان تو را تکذیب کنند)، و پیش از تو هیچ (پیامبرى) بیم دهنده اى براى آنان نفرستادیم. (44)

45 وَ کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ ما بَلَغُوا مِعْشارَ ما آتَیْناهُمْ فَکَذَّبُوا رُسُلِی فَکَیْفَ کانَ نَکِیرِ

کسانى که پیش از آنان بودند (نیز آیات الهى را) تکذیب کردند، در حالى که اینها به ده یک آنچه به آنان دادیم نرسیده اند. (آرى) آنها فرستادگان مرا تکذیب کردند; پس (ببین) مجازات من (نسبت به آنها) چگونه بود!(45)

46 قُلْ إِنَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَة أَنْ تَقُومُوا لِلّهِ مَثْنى وَ فُرادى ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّة إِنْ هُوَ إِلاّ نَذِیرٌ لَکُمْ بَیْنَ یَدَیْ عَذاب شَدِید

بگو: «شما را تنها به یک چیز اندرز مى دهم، دو نفر دو نفر یا بتنهائى براى خدا قیام کنید، سپس بیندیشید این دوست و همنشین شما [= محمد] هیچ گونه جنونى ندارد; او فقط بیم دهنده شما در برابر عذاب شدید (الهى) است!»(46)

47 قُلْ ما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْر فَهُوَ لَکُمْ إِنْ أَجْرِیَ إِلاّ عَلَى اللّهِ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْء شَهِیدٌ

بگو: «هر اجر و پاداشى از شما خواسته ام براى خود شماست; اجر من تنها بر خداوند است، و او بر همه چیز گواه است.»(47)

48 قُلْ إِنَّ رَبِّی یَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلاّمُ الْغُیُوبِ

بگو: «پروردگار من حق را (بر دل پیامبران خود) مى افکند، که او داناى اسرار نهان است.»(48)

49 قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ ما یُبْدِئُ الْباطِلُ وَ ما یُعِیدُ

بگو: «حق آمد; و باطل (کارى از آن ساخته نیست و) نمى تواند آغازگر (چیزى) باشد و نه تجدیدکننده (آن).»(49)

50 قُلْ إِنْ ضَلَلْتُ فَإِنَّما أَضِلُّ عَلى نَفْسِی وَ إِنِ اهْتَدَیْتُ فَبِما یُوحِی إِلَیَّ رَبِّی إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِیبٌ

بگو: «اگر من گمراه شوم، از ناحیه خود گمراه مى شوم; و اگر هدایت یابم، بوسیله آنچه پروردگارم به من وحى مى کند مى باشد; زیرا او شنوا و نزدیک است.»(50)

51 وَ لَوْ تَرى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَ أُخِذُوا مِنْ مَکان قَرِیب

اگر ببینى هنگامى که فریادشان بلند مى شود امّا نمى توانند (از عذاب الهى) بگریزند، و آنها را از جاى نزدیکى (که انتظارش را ندارند) مى گیرند (از درماندگى آنها تعجب خواهى کرد)!(51)

52 وَ قالُوا آمَنّا بِهِ وَ أَنّى لَهُمُ التَّناوُشُ مِنْ مَکان بَعِید

و (در آن حال) مى گویند: «به حق ایمان آوردیم.»، ولى چگونه مى توانند از فاصله دور به آن دسترسى پیدا کنند؟!(52)

53 وَ قَدْ کَفَرُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ وَ یَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِنْ مَکان بَعِید

در حالى که پیش از این (که در نهایت آزادى بودند) به آن کافر شدند و بدون آگاهى و دورا دور، نسبتهاى ناروا مى دادند.(53)

54 وَ حِیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ کَما فُعِلَ بِأَشْیاعِهِمْ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْکانُوا فِی شَکّ مُرِیب

(سرانجام) میان آنهاو خواسته هایشان جدایى افکنده شد، همان گونه که پیش از این با هم کیشان آنها رفتار شد، چرا که آنها (نیز) در شکى توأم با بدگمانى بودند.(54)