امیرمؤمنان على(علیه السلام) در این زمینه مى فرماید: «وَ قَدْ عَلِمْتُمْ اَنَّهُ لایَنْبَغى اَن یَکُونَ الْوالى عَلَى الْفُرُوجِ وَ الدِّماءِ وَ الْمَغانِمِ وَ الاَحْکامِ وَ اِمامَةِ الْمُسْلِمینَ; اَلْبَخیلُ، فَتَکُونَ فى اَمْوالِهِمْ نَهْمَتُه، وَلا الْجاهِلُ فَیُضِلَّهُمْ بِجَهْلِهِ، وَلا الْجافى فَیَقْطَعهُمْ بِجِفائِه، وَلا الخائِفُ لِلدُّوَلِ، فَیَتَّخِذَ قَوْماً دُوْنَ قَوم، وَلا الْمُرتَشِى فى الْحُکْمِ فَیَذْهَبُ بِالْحُقُوقِ وَ یَقِفُ بِها دُوْنَ الْمَقاطِعِ، وَلا الْمُعَطِّلِ لِلْسُنَّةِ فَیُهْلِکَ الاُمَّةَ»:

«شما مى دانید کسى که بر نوامیس، خون ها، غنائم، احکام و پیشوایى مسلمین، حکومت مى کند، نباید بخیل باشد; مبادا در جمع آورى اموال آنان براى خویش حرص ورزد، و نباید جاهل و نادان باشد; که با جهلش آنها را گمراه سازد، و نه جفاکار که پیوندهاى آنها را از هم بگسلد و نه ستمکار، که گروهى را بى دلیل به گروهى دیگر مقدّم دارد; و نه رشوه خوار در قضاوت که حقوق آنها را پایمال کند، و در رساندن حق به صاحبش کوتاهى ورزد; و نه تعطیل کننده سنّت پیامبر(صلى الله علیه وآله) که امّت را به هلاکت بیفکند (هیچ یک از این افراد شایسته حکومت و وزارت و ولایت نیستند)».(1)

1. نهج البلاغه، خطبه 131.