هر یک از ثمرات فوق که در اعمال و رفتار و حالات خائف ظاهر شود، خود علامتى براى شناسائى او است، علاوه بر این که در روایت علامات دیگرى براى او ذکر شده است:
1ـ خائف ظلم نمى کند؛ مولى على(علیه السلام) فرمودند: «مَنْ خاف ربِّه کفّ ظُلمَه».(1)
2ـ خائف در قلبش حبّ مقام و جاه و اینکه از او یاد مى شود، نیست. امام صادق(علیه السلام)فرمودند: «اِنَّ حُبَّ الشّرف و الذّکر لا یَکونان فى قلبِ الخائِف الراهِب».(2)
3ـ خائف قولش، فعلش را تصدیق مى کند و امورات پنهانى او موافق امورات آشکار او است. امام کاظم(علیه السلام) در روایتى در مورد خائف فرمودند: «... و لا یَکونُ اَحد کذلک الاّ مَنْ کانَ قولُهُ لِفِعْلِه مصدّقاً و سِرُّه لِعَلانیته موافقاً...»: «کسى خائف نمى شود مگر این که قولش مؤید فعل او و پنهان او موافق آشکار او باشد».(3)
علامات دیگرى نیز در روایات ذکر شده که مى توان همه علامات را به یک چیز برگرداند، و آن منع و نهى کردن نفس است از پیروى هواى نفس، که قرآن در جمله اى فرمود: «امّا من خافَ مقام ربّه و نَهَى النفس عن الهوى...».
اى برادر مسلک خائفان در پیش گیر و به این نگارنده حقیقر دعا کن تا خوف الهى، جاى جاى قلبش را فراگیرد و از آنکه باید بترسد به سوى او فرار کند، زیرا که فرق ترس از خالق و ترس از مخلوق همین است. اگر از خالق ترسیدى به طرف او باید روى ولى اگر از مخلوق ترسى باید از او فرار کنى.

1 . بحار الانوار، جلد 75، صفحه 309; در نهج البلاغه هم آمده است ; میزان الحکمه، جلد 3، صفحه 181.
2 . کافى، جلد 2، صفحه 69; میزان الحکمه، جلد 3، صفحه 181.
3 . بحار الانوار، جلد 78، صفحه 302; میزان الحکمه، جلد 3، صفحه 181.