ابهام و تضادهایى که بر اصول عقاید مسیحیان سایه افکنده و در گذشته به بخشى از آن اشاره شد، شخصیّت مسیح را نیز فرا گرفته است و او را در هاله اى از ابهام قرار داده.
ولى آنچه نباید در آن تردید داشت این است که مسیحیان عیسى(علیه السلام) را مانند ما مسلمانان به عنوان یک پیامبر بزرگ نمى شناسند، بلکه او را مافوق پیامبر مى دانند; او در نظر آنها خدا و فرزند خدا و فادى و نجات دهنده بشریّت از گناه است.
مستر هاکس آمریکایى در کتاب خود درباره مسیح چنین مى نویسد:
«خداوند ما عیسى به مسیح ملقّب گشته است، زیرا که از براى خدمت و فدا معیّن و قرار داده شده است،... مقصود از نسل زن همان وجود مبارک است... که شیطان و نسل مار را مغلوب خواهد نمود... و قصد از گزیدن پاشنه مسیح این است که وى را زحمت دادند و اذیّت رسانیدند و مقتول نمودند لکن حضرت بالاخره سر شیطان و نسل او را کوبید زیرا که بر گناه و موت نصرت یافت».(1)
آنها معتقدند: «قصد از بعثت انبیا این بود که مشیّت حضرت الهى را اعلام کرده، شؤون دینى را اصلاح نمایند و مخصوصاً قصد عمده و کلّى انبیا، اخبار از آمدن مسیح و خلاصى عالم بوده است و ایشان آن قوّه فعّاله و مؤثّره اى بوده اند که قوم را به راه راست هدایت مى نموده اند و مداخله عظیم در امور سیاسیه داشته اند».(2)
و از این بیان به خوبى استفاده مى شود که مسیح مافوق پیامبران بوده و هدف اصلى بعثت پیامبران، در درجه نخست این بود که خبر از آمدن او دهند.
ولى جالب توجّه اینجاست که بر خلاف عقیده مسیحیان امروز، از گوشه و کنار همین اناجیل کنونى به خوبى برمى آید که هدف از فرستادن عیسى همچون سایر انبیا، براى ارشاد و هدایت خلق و سوق دادن آنها به سوى آفریدگار جهان و نجات مردم از گناهان از طریق موعظه و راهنمایى و نصیحت و پند و توبه بوده است.
در انجیل لوقا چنین مى خوانیم:
«... او (عیسى) در هر شهرى و دهى گشته، موعظه مى نمود و به ملکوت خدا بشارت مى داد و آن دوازده با وى بودند».(3)
این انجیل و سایر اناجیل مملو است از موعظه هاى مسیح و ارشاد و دعوت مردم به سوى خدا.
در انجیل یوحنّا این تعبیرات کراراً از زبان مسیح نقل شده است.
1. آن که مرا فرستاد حقّ است (باب 8 ، جمله 26).
2. من از جانب خدا صادر شده ام و آمده ام زیرا که من از پیش خود نیامده ام بلکه او مرا فرستاد (باب 8 ، جمله 42).
3. پدرى که مرا فرستاد نیز براى من شهادت مى دهد (باب 8 ، جمله 18).
(سابقاً اشاره کردیم که کلمه «پدر» در کتب مقدّس مسیحیان به معنى آفریدگار و صاحب و مالک آمده است. در باب هشتم انجیل یوحنّا نیز شواهدى بر این موضوع وجود دارد).
همه این تعبیرات مى رساند که عیسى خود را رسول و پیامبر و فرستاده خداوند معرّفى کرده، و این بر خلاف چیزى است که اولیاى کلیسا به سوى آن دعوت مى کنند.
به علاوه در اناجیل بارها عنوان «پسر انسان» بر مسیح اطلاق شده، به طورى که نویسنده قاموس مقدّس اظهار مى دارد، در هشتاد مورد چنین عنوانى بر مسیح(علیه السلام) اطلاق شده است!(4) و این تعبیر مى رساند که عیسى اصرار داشته است او را به عنوان یک بشر بشناسند.
و از همه جالب تر اینکه، مطابق صریح انجیل متّى، حضرت مسیح عبادت و بندگى را مختصّ خداوند دانسته، آنجا که مى گوید: «پس ابلیس او (مسیح) را به کوهى بسیار بلند برد و همه ممالک
جهان و جلال آنها را بدو نشان داد، به وى گفت: اگر افتاده مرا سجده کنى همانا این همه را به تو بخشم، آن گاه عیسى وى را گفت: دور شو اى شیطان، زیرا که مکتوب است که خداوند خداى خود را سجده کن و او را فقط عبادت نما».(5)
از این بیان به خوبى برمى آید که عیسى هنگام آزمایش، فریب شیطان را نخورد و دعوت او را براى سجده خویش در برابر چنان پاداش بزرگى نپذیرفت بلکه گفت: عبادت مخصوص ذات خداوند خداست (تعبیر خداوند خدا، مخصوص آفریدگار جهان است).
از این عبارت نیز برمى آید که مسیح تنها دعوت به عبادت خداى یگانه مى کرد و آنچه امروز از عبادت کردن مسیح یا مریم در میان مسیحیان رایج است بدعت است.

(1). قاموس مقدّس، ص 806. منظور از کوبیدن سر شیطان و نسل مار اشاره به مطلبى است که در باب سوم سفر پیدایش تورات درباره خلقت آدم آمده.
(2). قاموس مقدّس، ص 874.
(3). انجیل لوقا، باب 8، جمله 1.
(4). قاموس مقدّس، ص 806.
(5). انجیل متّى، باب 4، جمله هاى 9 و 10.