ممکن است در اینجا ایراد شود که در اسلام نیز ترک ازدواج ممدوح است و شاهد آن آیه اى است که در قرآن مجید درباره یحیى وارد شده، آنجا که مى گوید: (أَنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِیَحْیَى مُصَدِّقًا بِکَلِمَة مِنَ اللَّهِ وَسَیِّدًا وَحَصُورًا وَنَبِیًّا مِنَ الصَّالِحِینَ).(1)
زیرا «حصور» به معنى کسى است که از ازدواج امتناع مىورزد و روشن است که آیه در مقام مدح یحیى است.
 
پاسخ
فقهاى اسلام همه در این عقیده اتّفاق نظر دارند که ازدواج براى کسانى که به آن میل و علاقه دارند مستحبّ است.
صاحب جواهر الکلام در آغاز کتاب نکاح مى گوید: النّکاح مشروعٌ بل مستحبٌ لِمَن تاقت واشتاقت نفسه إلیه مِن الرِّجال وَالنِّساء کتاباً وسُنَّة مستفیضة أو متواترة وإجماعاً بقسمیه مِن المسلمین فضلاً عن المؤمنین أو ضرورة مِن المذهب بل الدّین.
روایات فراوانى که در این زمینه نقل شده نیز با کمال وضوح و صراحت این حقیقت را تأیید مى کند.(2)
بدیهى است مورد بحث ما غالباً کسانى اند که میل و علاقه به ازدواج را دارند.
امّا در مورد کسانى که میل و علاقه قابل ملاحظه اى به ازدواج ندارند نیز مشهور استحباب آن است و فقط قول ضعیفى به استحباب ترک در این صورت داریم که استناد به آیه مزبور کرده اند.
ولى دلالت آیه بر این معنى روشن نیست، زیرا کلمه «حصور» از مادّه «حصر» به معنى حبس گرفته شده و جمعى از مفسّران آن را چنین معنى کرده اند: «المبالغ فى حبس النّفس عن الشّهوات والملاهى» و بنابراین هیچ دلالتى بر ممدوح بودن امتناع از نکاح ندارد.
سیاق آیه نیز این معنى را تأیید مى کند، زیرا به عنوان یک صفت کاملاً ممتاز در ردیف نبوّت ذکر شده است و ترک ازدواج اگر هم ممدوح باشد این همه اهمّیّت ندارد.
و به فرض که مراد از «حصور» کسى باشد که از ازدواج خوددارى مى کند باز ممکن است مراد لوازم معنى باشد نه خود معناى اصلى، یعنى مدح به اعتبار تملّک بر نفس و تسلّط بر شهوات بوده باشد.
و در هر صورت با یک کلمه مبهم نمى توان از اجماع و اتّفاق علماى اسلام و آن همه احادیث و روایات صریح، رفع ید نمود.
از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) روایت شده است که فرمود: ما استَفادَ امرء مُسلِم فائِدَةً بَعدَ الإسلامِ أفضَلُ مِن زَوجَة مُسلِمَة تَسُرُّهُ إذا نَظَرَ إلَیها وَتُطیعُهُ إذا أمَرَها وَتَحفَظُهُ إذا غابَ عَنها فی نَفسِها وَمالِهِ: «مرد مسلمان فایده اى بعد از مسلمان شدن نصیبش نشده است که برتر باشد از زنى که هرگاه به او بنگرد دلش شاد مى شود، وقتى به او فرمان مى دهد اطاعت مى کند و چون شوهر از خانه بیرون رود او از خود و اموال شوهر حفاظت مى کند».(3)

(1). ترجمه: «خدا تو را به یحیى بشارت مى دهد; (کسى) که کلمه خدا )= مسیح( را تصدیق مى کند; و رهبر خواهد بود; و از هوس هاى سرکش برکنار، و پیامبرى از صالحان است». سوره آل عمران، آیه 39.
(2). براى توضیح بیشتر به وسائل الشیعه، کتاب النّکاح مراجعه کنید.
(3). کافى، ج 5، ص 327.