أُوصِیکُمْ، عِبَادَ اللّهِ، بِتَقْوَى اللّهِ، فَإِنَّهَا الزِّمَامُ وَ الْقِوَامُ، فَتَمَسَّکُوا بِوَثَائِقِهَا، وَ اعْتَصِمُوا بِحَقَائِقِهَا، تَؤُلْ بِکُمْ إِلَى أَکْنَانِ الدَّعَةِ وَ أَوْطَانِ السَّعَةِ، وَ مَعَاقِلِ الْحِرْزِ وَ مَنَازِلِ الْعِزِّ، (یَوْم تَشْخَصُ فِیهِ الاَْبْصَارُ)، وَ تُظْلِمُ لَهُ الاَْقْطَارُ، وَ تُعَطَّلُ فِیهِ صُرُومُ الْعِشَارِ. وَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ، فَتُزْهَقُ کُلُّ مُهْجَة، وَ تَبْکَمُ کُلُّ لَهْجَة، وَ تَذِلُّ الشُّمُّ الشَّوَامِخُ، وَالصُّمُّ الرَّوَاسِخُ، فَیَصِیرُ صَلْدُهَا سَرَاباً رَقْرَقاً، وَ مَعْهَدُهَا قَاعاً سَمْلَقاً، فَلاَ شَفِیعٌ یَشْفَعُ، وَ لاَ حَمِیمٌ یَنْفَعُ، وَ لاَ مَعْذِرَةٌ تَدْفَعُ.
ترجمه
اى بندگان خدا! شما را به تقوا سفارش مى کنم که زمام و مهار انسان و قوام زندگى اوست، پس به وسیله هاى مطمئن تقوا، تمسک جویید و به حقایق آن، چنگ زنید تا شما را به سر منزل آرامش و جایگاههاى پر وسعت و قلعه هاى محکم و سراهاى عزت برساند. در آن روز که چشمها در آن خیره شود و از حرکت باز ایستد و همه اقطار جهان تیره و تار گردد و گله هاى شتران (نفیس ترین ثروتهاى عرب) بى صاحب مى ماند (و به فراموشى سپرده خواهد شد) در آن هنگام در صور دمیده مى شود، قلبها از کار مى افتد، زبانها بند مى آید، کوههاى بلند فرو مى ریزند و سنگهاى محکم در هم مى شکنند و آن سنگهاى سخت چنان متلاشى و صاف مى شوند که همچون سرابى لرزان به نظر مى آیند و جاى آنها، صاف و هموار مى گردد، چنان که گویى هرگز کوهى در آنجا وجود نداشته است (در آن روز) نه شفیعى وجود دارد که شفاعت کند و نه دوستى که سودى بخشد و نه عذر موجهى که عذاب الهى را برطرف سازد.
