از پیام هاى مهم این بخش از خطبه این است که رابطه خلق با خالق رابطه اطاعت و بندگى است و همه انسانها، بلکه همه مخلوقاتى که در شرایط یکسان قرار دارند، در احکام او یکسانند و آن گونه که جمعى از یهود و نصارا خود را فرزندان خدا و خاصّان او مى پنداشتند و مجازاتى جز اندک براى خود در برابر اعمالشان قائل نبودند: (وَقَالَتِ الْیَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللهِ وَأَحِبَّاؤُهُ)(1) خیالى باطل و فکرى بى اساس است.
بنابراین هرگاه تکبّر و تعصّب و نافرمانى سبب رانده شدن کسى از درگاه خدا شود و هرکس در هر جا آلوده به چنین صفتى گردد، سرنوشتى غیر از آن نخواهد داشت. نژادها، اقوام، انسانها و غیر انسانها همه مشمول همین قاعده اند.
1. مائده، آیه 18.