فَاللّهَ اللّهَ عِبَادَ اللّهِ! فَإِنَّ الدُّنْیَا مَاضِیَةٌ بِکُمْ عَلَى سَنَن، وَ أَنْتُمْ وَ السَّاعَةُ فِی قَرَن. وَ کَأَنَّهَا قَدْ جَاءَتْ بِأَشْرَاطِهَا، وَ أَزِفَتْ بِأَفْرَاطِهَا، وَ وَقَفَتْ بِکُمْ عَلَى صِرَاطِهَا. وَ کَأَنَّهَا قَدْ أَشْرَفَتْ بِزَلاَزِلِهَا، وَ أَنَاخَتْ بِکَلاکِلِهَا، وَ انْصَرَمَتِ الدُّنْیَا بِأَهْلِهَا، وَ أَخْرَجَتْهُمْ مِنْ حِضْنِهَا، فَکَانَتْ کَیَوْم مَضَى، أَوْ شَهْر انْقَضَى، وَ صَارَ جَدِیدُهَا رَثّاً، وَ سَمِینُهَا غَثًّا. فِی مَوْقِف ضَنْکِ الْمَقَامِ، وَ أُمُور مُشْتَبِهَة عِظَام، وَ نَار شَدِید کَلَبُهَا، عَال لَجَبُهَا، سَاطِع لَهَبُهَا، مُتَغَیِّظ زَفِیرُهَا، مُتَأَجِّج سَعِیرُهَا، بَعِید خُمُودُهَا، ذَاک وُقُودُهَا، مَخُوف وَعِیدُهَا، عَم قَرَارُهَا، مُظْلِمَة أَقْطَارُهَا، حَامِیَة قُدُورُهَا، فَظیعَة أُمُورُهَا. (وَسِیقَ الَّذِینَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَراً) قَدْ أُمِنَ الْعَذَابُ، وَ انْقَطَعَ الْعِتَابُ; وَزُحْزِحُوا عَنِ النَّارِ، وَ اطْمَأَنَّتْ بِهِمُ الدَّارُ، وَ رَضُوا الْمَثْوَى وَ الْقَرَارَ. الَّذِینَ کَانَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی الدُّنْیَا زَاکِیَةً، وَ أَعْیُنُهُمْ بَاکِیَةً، وَ کانَ لَیْلُهُمْ فِی دُنْیَاهُمْ نَهَاراً، تَخَشُّعاً وَ اسْتِغْفَاراً; وَ کَانَ نَهَارُهُمْ لَیْلاً، تَوَحُّشاً وَ انْقِطَاعاً. فَجَعَلَ اللّهُ لَهُمُ الْجَنَّةَ مَآباً، وَ الْجَزَاءَ ثَوَاباً، (وَ کانُوا أَحَقَّ بِهَا وَ أَهْلَهَا) فِی مُلْک دَائِم، وَ نَعِیم قَائِم.
ترجمه
از خدا بترسید از خدا بترسید اى بندگان خدا! (و بدانید) که دنیا شما را به همان راه خود مى برد (که دیگران را برد و سرنوشتى چون سرنوشت آنها دارید) شما و قیامت را با یک رشته بسته اند (و کاملا به یکدیگر نزدیک هستید) گویى نشانه هاى آن فرا رسیده و علائم آن نزدیک شده و شما را در مسیر خود قرار داده است. گویا زلزله هایش در شرف وقوع است و مانند شتر سینه بر زمین نهاده است. دنیا از اهلش بریده و آنها را از آغوش گرم خویش خارج ساخته است; زندگى (براى آنها که رفتند) همچون روزى بود که گذشت یا ماهى که سپرى شد ; تازه هایش کهنه و فربه هایش لاغر شده است (سپس هنگامى که) مردم به عرصه محشر مى آیند گنه کاران در برابر صحنه وحشتناکى قرار مى گیرند، در جایگاهى تنگ، در میان مشکلاتى بزرگ و آتشى پرسوز که فریادش بلند و زبانه هایش آشکار، غرّش آن پر هیجان، شعله هایش فروزان، خاموشى اش دور از انتظار، آتش گیره اش شعلهور، تهدیدش مخوف، قرارگاهش (بر اثر دودهاى متراکم) تاریک، جوانبش تیره و ظلمانى، دیگ هایش جوشان و امورش سخت و وحشتناک است. پرهیزکاران گروه گروه به سوى بهشت رهنمون مى شوند در حالى که از کیفر عذاب، ایمن و از سرزنشها آسوده و از آتش برکنارند; در خانه هایى امن و مطمئن قرار مى گیرند و از آن جایگاه، بسیار خشنودند; همان ها که در دنیا اعمالشان پاک، چشمانشان (از خوف خدا) گریان، شبهایشان در دنیا بر اثر خشوع و استغفار همچون روز و روزهایشان از خوف پروردگار و توجه به او همچون شب بوده است. به همین دلیل خداوند بهشت را منزلگاه آنها و پاداش (عظیم) را ثوابشان قرار داد. (آرى) آنها سزاوار این نعمت و شایسته آن بودند. (سرانجام) در سرایى دائم و در میان نعمتهاى پایدار اقامت مى گزینند.
