در آغاز این خطبه اشاره به عدم قیام انبیا از میان مردم عرب شد; و این، در واقع اقتباسى است از آیه شریفه «وَ لِتُنْذِرَ قَوْماً مَا أُنْذِرَ آبَاءُهُمْ; قرآن را بر تو نازل کردیم، تا قومى را که پدرانشان انذار نشدند، انذار کنى».(1)
ممکن است این سؤال در اینجا مطرح شود که قرآن مجید، در جاى دیگر مى فرماید: «وَ إِنْ مِنْ أُمَّة إِلاَّ خَلاَفِیهَا نَذِیرٌ; هیچ امّتى نبود مگر اینکه بیم دهنده اى در میان آنها وجود داشت».(2)
به علاوه قاعده لطف ایجاب مى کند، که هر امّتى رسول و فرستاده الهى داشته باشد.
در پاسخ مى گوییم، منظور از آیه و خطبه بالا، انذار کنندگان آشکار و پیامبران بزرگ است، که آوازه آنها همه جا بپیچد، وگرنه در هر زمانى حجّت الهى، براى طالبان حقّ در میان امّت ها وجود دارد; به همین دلیل، زمان میان بعثت حضرت مسیح و بعثت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را زمان «فَتْرت» مى گویند; حال آنکه به یقین اوصیاى مسیح بعد از او، وجود داشتند.
اضافه بر این، در زمان قیام پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) - که خطبه بالا ناظر به آن است - احدى از عرب، ادّعاى نبوّت و وحى و کتاب آسمانى نداشت.