امام(علیه السلام) در این بخش از خطبه، اوصاف عالمان واقعى و عالم نمایان را به خوبى روشن ساخته و نخستین وصف آنها را نشناختن قدر خویش بیان فرموده. نه قدر خود را در برابر عظمت خدا مى دانند و نه قدرت خود را در برابر اجتماع و نه در برابر خودش. و آن کس که قدر و پایه خویش را نشناسد. در میان امواج جهل و بدبختى سرگردان خواهد شد و سرانجام خدا او را به حال خودش وا مى گذارد و در بیابان زندگى حیران مى گردد; جز مواهب مادّى را به رسمیّت نمى شناسد; دنیا را آب و آخرت را سراب مى پندارد; حلال و حرام، و حق و باطل براى او یکسان است; ضدّ ارزش ها در نظرش ارزش، و ارزش ها در نظرش رنگ باخته و بى ارزش مى شوند. چنان به دنبال مال و مقام مى دود که گویى اَوْجَب واجبات است و چنان در برابر وظایف واجب خود سستى مىورزد، که گویى از محرّمات است.
در خطبه «هفدهم» امام(علیه السلام) بحث هاى بیشترى در این زمینه بیان فرموده و داد سخن داده است، به شرح و تفسیر ما از آن خطبه، در جلد اوّل، صفحه 583 مراجعه فرمایید.