درست است که «بنى امیّه» حدود «هشتاد سال» بر کشورهاى اسلامى حکومت کردند و چهارده نفر از «آل ابوسفیان» و «آل مروان» زمام حکومت را یکى بعد از دیگرى در دست گرفتند(1) که بعضى از آنها حکومتشان فقط حدود یک، یا چند ماه و بعضى فقط هفتاد روز حکومت داشتند و طولانى ترین آنها که حکومت هشام بن عبدالملک بود، بیست سال به طول انجامید و به طور متوسط هر کدام حدود شش سال حکومت داشتند، ولى حکومت آنها غالباً توأم با درگیرى ها و تضادها و ناکامى ها بود که عمر اندک حکومتشان یکى از آن شواهد است. از جمله حوادث طولانى که در این مدّت واقع شد و «شهد» حکومت را در کام آنها مبدّل به «شرنک» کرد، حوادث زیر بود:

1. این چهارده نفر عبارتند از:

1- معاویه، از سال 40 تا 61 هجرى قمرى.
2- یزید بن معاویه، از 61 تا 64 هجرى قمرى.
3- معاویة بن یزید، 40 روز، یا دو ماه از سال 64 هجرى قمرى.
4- مروان بن حکم، 9 ماه از سال 65 هجرى قمرى.
5- عبدالملک بن مروان، 65 تا 86 هجرى قمرى.
6- ولید بن عبدالملک، 86 تا 96 هجرى قمرى.
7- سلیمان بن عبدالملک، 96 تا 99 هجرى قمرى.
8- عمر بن عبدالملک، 99 تا 101 هجرى قمرى.
9- یزید بن عبدالملک، 101 تا 105 هجرى قمرى.
10- هشام بن عبدالملک، 105 تا 125 هجرى قمرى.
11- ولید بن یزید بن عبدالملک، 125 تا 126 هجرى قمرى.
12- یزید بن ولید بن عبدالملک، 2 ماه و 10 روز، از سال 126 هجرى قمرى.
13- ابراهیم بن ولید بن عبدالملک، 70 روز از سال 126 هجرى قمرى.
14- مروان بن محمّد، مشهور به مروان حمار، 126 تا 132 هجرى قمرى.
(بر گرفته از «سیره پیشوایان»).