امام(علیه السلام) در «نهج البلاغه»، بارها درباره اهمیّت قرآن، مطالب فراوانى بیان فرمود و در هر مورد، ناظر به یکى از ابعاد آن است. در این بخش از خطبه بالا، که درباره آدم مخلص و پیشواى با تقوا سخن مى گوید، یکى از ویژگى هاى او را تسلیم بى قید و شرط در برابر «کلام اللّه» مى شمرد; به گونه اى که قرآن را امام و رهبر خود ساخته و به طور دقیق، در پشت سر آن حرکت مى کند و هر جا را قرآن منزلگاه خود سازد، او منزلگاه خویش مى کند.
به تعبیر دیگر: او به قرآن، به عنوان یک دستورالعمل تمام عیار زندگى نگاه مى کند; نه یک وسیله براى توجیه عقاید و افکار خویش; به عکس آن گروهى که، دم از پیروى قرآن مى زنند، ولى همیشه تلاش مى کنند آیاتى را بیابند که با خواسته آنها بهتر مى سازد و به مصداق (نُؤْمِنُ بِبَعْض وَ نَکْفُرُ بِبَعْض) آنچه را با تمایلات آنها سازگار نیست، به کلّى فراموش مى کنند و اگر ظاهر قرآن مطابق میلشان نیست، رو به باطن قرآن (البتّه باطن از دیدگاه خودشان) مى آورند; و اگر باطن، هماهنگ با خواسته آنان نباشد، رو به ظاهر مى آورند; اینان منحرفانى هستند که هرگز به قرآن، به عنوان یک کتاب هدایت و رهبر و راهنما ایمان نیاوردند; آنها در واقع خداپرست نیستند، بت پرست اند! یعنى هوا و هوسها و افکار انحرافى خویش را، پرستش مى کنند; «تفسیر به رأى» که در روایات اسلامى، شدیداً از آن نهى شده، نیز شاخه اى از بت پرستى و شرک خفى است; اینها کجا و عالم مخلص کجا؟ آن عالمى که تمام وجودش، در اختیار قرآن، و دلباخته و دلداده قرآن است.
* * *
1. سوره نساء، آیه 150.
