امام (علیه السلام) در بیان چهار گروه اجتماعى در بالا، بحق داد سخن داده و پیروان راستین ولایت را از خطرات بزرگى که از ناحیه این چهار گروه (فاسدان بى کفایت، ظالمان زورمدار، دنیاپرستان ریاکار و زاهدان دروغین) متوجه آنها و جامعه بشرى مى شود آگاه ساخته است و نشانه هاى هر یک را برشمرده و ویژگیهاى روحى و جسمانى آنان را ذکر فرموده تا با این علامات آنها را بشناسند و در دام آنان گرفتار نشوند.

این چهار گروه، از نظر تباهى درون و فساد عقیده و دلبستگى به دنیا و جاه و مقام، مشترکند. و اختلاف آنها در دامها و در فراهم بودن اسباب و مقدمات نیل به این مقصود است.

به تعبیرى دیگر، این چهار گروه را به دو دسته مى توان تقسیم کرد: یک دسته به مقاصد نامشروعشان مى رسند، با این تفاوت که جمعى با زور و گروهى با تزویر و ریاکارى.

ولى دسته دوم، به مقصودشان، از زخارف دنیا نائل نمى شوند، با این تفاوت که گروهى، این ناکامى را در چهره زهد و قناعت نشان مى دهند و دسته اى دیگر، اقدامى در این زمینه ندارند.

اگر تاریخ را بدقّت بررسى کنیم، مى بینیم که در هر عصر و زمانى این چهار گروه بوده و هستند، هر چند با پیشرفت جامعه بشرى شگردهاى آنها پیچیده تر و دامها فریبنده تر و نقشه هایشان مرموزتر مى شود.

با نهایت تأسّف جوامع اسلامى امروز نیز از این حکم مستثنا نیستند و در آتش تباهى این چهار گروه مى سوزند و ناآگاهان در دامهایشان دست و پا مى زنند و فریاد مى کشند.

اگر پیروان حق سخنان امام (علیه السلام) را در این فراز، دقیقاً به خاطر بسپارند و در جلسات خود به تحلیل دقیق آن بپردازند و آگاهیهاى لازم را به افراد پاکدلِ جامعه بدهند و براى افشا کردن توطئه هاى این چهار گروه تلاش تبلیغاتى مستمرى داشته باشند، به یقین از خطر آنها به مقدار زیاد کاسته خواهد شد.

* * *