بخش مهمّى از قرآن، پیرامون تاریخ انبیا و پیامبران و امّت هاى گذشته سخن مى گوید. سرگذشت حضرت آدم، نوح، ابراهیم، موسى، عیسى، سلیمان، داوود و دیگر پیامبران(علیهم السلام) و اقوام عاد و ثمود و مانند آن از جمله مباحثى است که خداوند متعال برخى را بطور مفصّل و برخى دیگر را به صورت مختصر و گذرا مورد بحث قرار داده است.

سؤال: هدف قرآن از بیان تاریخ انبیا و امّتها چه بوده است؟ آیا به منظور سرگرمى خوانندگان قرآن بیان شده، یا خداوند متعال قصد نگارش تاریخ آنان را داشته، یا هدف چیز دیگرى است؟

جواب: قرآن مجید در پاسخ به این سؤال، در آیه شریفه 111 سوره مبارکه یوسف مى فرماید: «(لَقَدْ کَانَ فِى قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لاُِّوْلِى الاَْلْبَابِ); به راستى در سرگذشت آنها عبرتى براى صاحبان اندیشه بود»; آرى، هدف از توصیف و تبیین تاریخ انبیا و اولیا و امّت هاى پیشین، بیان درس هاى عبرتى است که در جاى جاى سرگذشت آنها وجود دارد، و براى امروز و فرداى بشر تا دامنه قیامت مفید و مؤثّر است. این درس هاى عبرت را باید با دقّت مطالعه کرد، و با تأمّل به آن اندیشید، و در نهایت آنها را در زندگى فردى و اجتماعى پیاده کرد، تا تجربیّات گذشتگان چراغى روشن فراسوى زندگى آینده ما باشد.