در دنیای امروز کمتر کسی است که از نگرانیهای مرموزی رنج نبرد، و علی رغم آراستگی
ظاهری به نوعی آشفتگی درونی گرفتار نباشد.
این اضطرابها، نگرانیها، غم و اندوههای مبهم و گاهی بی دلیل، مانند طوفان وحشتناکی
مرتباً روح انسان را در هم میکوبند.
بسیاری از مردم امروز با اینکه در میان تودههای عظیمی از جمعیتهای انسانی زندگی میکنند، و دوستان و آشنایان فراوانی دارند، باز احساس تنهائی جانکاهی آنها را رنج میدهد.
فکر میکنند هیچکس نیست که وجود آنها را درک کند، اصلاً مثل اینکه یک موجود زیادی در این جهان هستند، زندگی برای آنها بی مفهوم و بی هدف است.
از خودشان گریزانند، از دیگران نفرت دارند، نسبت به هر حادثه بدبینند و یا لااقل بی تفاوتند.
در درون روح خود خلاء هولناکی احساس می کنند که با هیچ چیز نمی توان آنرا پر کرد! با اطمینان باید گفت، همة این پدیده های روحی بخاطر این است که یک واقعیت بزرگ را از دست داده اند، یک حقیقت مهم را فراموش کرده اند و بدنبال آن در این بیراهه های زندگی سرگردان مانده اند.
شاید خیال می کردند این حقیقت کهنه شده است، یا اصولاً نیازی به آن نیست، و توجه به آن هیچگونه ضرورتی ندارد، و لذا آنرا بدست فراموشی سپردند آن حقیقت بزرگ همان «خدا» است، پدید آورندة هستیها، مبدء اصلی جهان پهناور آفرینش: حکمران بر تمام قوانین طبیعی و ماورای طبیعی.
آری با فراموش کردن او در حقیقت همه چیز فراموش می شود.
انسان، تنها ـ تنهای تنهاـ می گردد.
بزرگترین تکیه گاه خود را از دست می دهد.
شور و شوق و نشاط او خاموش می شود.
عالم هستی منهای او، مفهومی ندارد، زندگی بدون او بی هدف می نماید.
بسیاری از بزرگان دنیا پس از آنکه یک دوران دردناک اضطراب و نگرانی و سرگردانی را پشت سر گذارده اند، همینکه به سرچشمه ایمان به خدا رسیده و از این آب حیات سیراب گشته اند اعتراف میکنند زندگی نوین و تازه یافته اند، گویا از نو متولد شده اند.
دیگر اثری از آن ابرهای تیره و تار یأس و نومیدی در آسمان روح آنها دیده نمی شود.
دیگر خبری از آن کابوسهای وحشتناک، از آن نا آرامیهای کشنده ای که مانند یک دیو دیوانه پنجه در اعماق روح و جان آنها افکنده بود، نیست.
با شور و نشاطی که از تکیه بر یک مبدء بزرگ قدرت، قدرتی بی پایان که همه چیز در برابر او سهل و آسان است، برمی خیزد، با گامهای محکمتر به سوی زندگی امید بخشی پیش میروند.
بهنگام پیش آمدهای سخت و ناگوار، در نقطه ای خلوت بدرگاه او روی می آورند، و با او که دردها و درمانها را بهتر از همه درک میکند راز و نیاز می کنند.
از «او» استمداد می طلبند، نیرو و قدرت میخواهند، و از «او» روشن بینی بیشتر، استعدادی خلاقتر، و بینشی عالیتر می جویند؛ و به کمک اینها با تلاشی پی گیر و کوششی خستگی ناپذیر به جنگ حوادث می روند و بر آنها پیروز می شوند.
به کسی که از همه مهربانتر، از هر دوستی دوستر، از هر بخشنده ای؛ بخشنده تر، از هر محبوبی دوست داشتنی تر است، روی می آورند.
بیک بار خود را از بار همه اندوهها؛ آزاد، و از یأس و نومیدی سبکبار می یابند!
گذشته از همة اینها در پرتو ایمان به چنین مبدء علم و قدرتی همه چیز این جهان در نظر آنها رنگ دیگری به خود می گیرد، همه پرشکوه، همه اسرارآمیز، همه قابل مطالعه، همه با هدف عالی، جلوه می کند و طبعاً حس کنجکاوی را به اعلی درجه بر می انگیزد، و انسان را به پژوهشی عمیق و آمیخته با پشتکار و فداکاری دعوت می کند، در نتیجه بی دانشان را دانشمند، و دانشمندانرا داناتر و استادتر میسازد.
آیا با اینهمه نباید اعتراف کرد:
فکر درباره خدا و شناسائی او مهمترین مسئله زندگی انسانها، و اساسی ترین راه پیروزی بر مشکلات در همه قرون و اعصار و مخصوصاً در عصر ماست، و از همه بالاتر فکر درباره او و شناسائی او، فکر درباره بزرگترین حقیقت در عالم هستی است؟!
***
کتاب حاضر پژوهشی است عمیق و در عین حال ساده و روان درباره همین حقیقت بزرگ.
«نگارنده» گسترده این بحثها را در کتاب «آفریدگار جهان» آورده است، اما بسیار لازم بود این مسئله مهم بصورتی فشرده تر و آمیخته با بحثهائی تازه تر در دسترس همه مخصوصاً جوانان قرار گیرد.
خوشوقتم که این هدف انجام یافت و کتاب کوچک و خلاصه ای درباره مسئله ای بسیار بزرگ در دسترس همگان قرار گرفت.
من اطمینان دارم کسانی که این کتاب را یک یا حتی چند بار با دقت مطالعه کنند نقطه تحولی در زندگی و افکار آنها پدید خواهد آمد، و تصدیق خواهند کرد که گمشده بزرگ زندگی خود را یافته اند.
قم ـ ناصر مکارم شیرازی بهمن ماه 1350
