عدّه اى از عاشقان حضرت ثامن الحجج، على بن موسى الرضا(علیهما السلام) با پاى پیاده از قم به مشهد مشرّف شده و براى ملاقات با آیت الله العظمى مکارم شیرازى(مدّظلّه) به زائرسراى امام صادق(علیه السلام) آمدند. معظّم له طى سخنانى براى آن عزیزان، خاطره اى از پیاده روى علماى نجف به این شرح بیان فرمود:
«یکى از سنّت هاى طلاّب و روحانیّون نجف این بود که در ایّام تعطیل پیاده عازم کربلا شده، فاصله تقریباً یکصد کیلومترى این دو شهر را در سه شبانه روز طى مى کردند و شب ها را مهمان عشایر فرات بودند که خانه هایشان در مسیر راه زوّار بود. آن ها آن قدر میهمان نواز بودند که گاه براى دعوت از یک میهمان، متوسّل به زور مى شدند! براى نمونه، در یکى از سفرها که بعد از پیاده روى صبح تا ظهر استراحت کرده و عصر حرکت نمودیم، چیزى از پیاده روى ما نگذشته بود که چند جوان عرب به استقبال ما آمدند و از ما خواستند شب را میهمان آن ها شویم. ما با این عذر که چون تازه حرکت کرده ایم و مى خواهیم بیشتر راه را رفته و سپس شب را استراحت کنیم، از اجابت دعوتشان خوددارى کردیم. یکى از جوانان خنجرش را بیرون کشید و خواست به زور اسلحه ما را میهمان خود کند. گفتم: اجازه دهید به حرکت خود ادامه دهیم، قول مى دهم در کربلا
به نیابت از شما زیارت کنم. بدینوسیله توانستیم آن ها را قانع کنیم».